Witam wszystkich,
Mam do was pytanie.
Otoz jestem osoba,jak to stwierdzila pani psycholog,o bardzo wysokiej
"samoswiadomosci".Wiem co sie ze mna dzieje,wiem czym jest to
spowodowane.Nie wiem tylko jak sobie pomoc.
Do niedawna moja metoda na problemy bylo "wytlumaczenie" sobie ze jest tak a
nie inaczej,lub tez powiedzenie sobie jak sie zachowac,o czym myslec,co
zlekcewazyc itd. Polegalo to po prostu na "wmowieniu " sobie roznych
reczy(jestem na to podatna).I bylo dobrze.
Do czasu niestety.
Teraz zastanawiam sie jaka na prawde jestem, ile ze mnie jest ta prawdziwa a
ile ta "wmowiona".
Dodatkowo dochodzi problem z dziecinstwa,ktory,jak to zlekcewarzone
problemy, zaczyna wychodzic i utrudniac mi zycie. Jestem osoba o bardzo
niskiej somoocenie,szalenie krytyczna wobec tego co robie, boje sie porazek,
mam problemy w zwiazku(!), jestem bardzo nieufna(dletego tez u psychologa
bylam raz i nie wiem czy pojde tam znowu).
Z tego wszystkiego najbardziej przeszkadza mi niska samoocena i moje
podejscie do zwiazku.
Boje sie komukolwiek zaufac.Mam przyjaciolke,mam chlopaka,ale mimo ze staram
sie im mowic to co mi lezy na sercu - nie potrafie tak do konca.
Nie umiem rozmawiac na najtrudniejszy temat,czyli to co zdarzylo sie w
dzicinstwie,a teraz przeszkadza mi normolnie zyc. (przyklad?Dzis moje
kochanie przytulilo sie do mnie jak lezalam na lozku i o malo co nie
ucieklam.Ogarnelo mnie przerazenie i z podswiadomosci plynela mysl ze to ON
mnie obejmuje,a nie moj chlopak.K. wie co sie stalo i strasznie go to
zabolalo.
Ja chcialabym sobie z tym poradzic ale nie potrafie,a raczej nie wiem jak!
Co musze zrobic?Nie chce juz ranic ani siebie ani jego.Tylko ze tak dlugo
ukrywalam przed swiatem to co sie stalo.I nie chce o tym rozmawiac.Jesli
jest to jedyne wyjscie to sprobuje.
Poradzicie cos?

Dziekuje wam z gory za zrozumienie i przepraszam ze tak dlugo zanudzam.
Odp mogo byc na priv(ale nie musza:) )
PS mam 18 lat.