Doszłam ostatnio do wniosku, że życie jest nic nie warte ze względu na moje
uczucia, ponieważ są one bardzo ulotne, cały czas się kończą i przybywają
nowe, poważniejsze, kompletnie inne od wcześniejszych, jeszcze nie zbadane
niczym gówno wydalane w toalecie, które ma wciąż inne kształty, inną
konsystencję. Ile bym nie wydaliła, to zawsze jakieś nowe wypełznie z tyłka,
czyli to jest tak samo jak z odchodzącymi uczuciami i wciąż przybywającymi
nowymi. Ciągle się zmieniam, ale w tym problem, że te zmiany są
przerażające, boję się :-(. Boję się tego, że kiedyś stracę umiejętność
przeklinania, stracę umiejętność obrażania innych, stanę się taka jak inni,
mało oryginalna :-(. Boję się, że z wiekiem będą mnie coraz bardziej raziły
wulgaryzmy, że stanę się mniej tolerancyjna, a wraz z tym zakończy się moja
młodość, która wciąż przemija i przemija aż kiedyś się skończy :-(. Boję
się, że skoro tak długo nie przeklinam na rodziców, to już nie będę tego
czyniła, boję się że jak teraz tu na grupie nie przeklinam, to i tego czynić
już więcej nie będę, bo nie będę potrafiła, ja chyba już nie potrafię być
taka jak wcześniej :-(. Tracę siebie, uciekam dawna "ja" i przychodzę nowa,
jedyne co nas łączy ze sobą, to ta fascynacja gównami i te wszystkie
wspomienia, ach wspaniałe i smutne wspomienia. Ja wiem, że już utraciłam
siebie poprzednią, że nie jestem już tą małą dziewczynką, która bała się
wszystkiego, którą wszystko przerażało i czasem płakała z tego powodu.
Chciałabym jednak aby nadal móc posiadać tą cechę, którą jest całkowita
głupota, głupota polegająca przede wszystkim na braku powagi, chcę nadal
przeklinać i nie traktować przekleństw jako złe słowa. Zmieniam się
wewnętrznie, ja to czuję, nie chcę na to pozwolić, muszę się bronić, bo wraz
z tą zmianą zaniknę na zawsze, pozostaną tylko wspomienia i ta inna osoba,
która opanowuje moje ciało i wydaje się być mną, ale nie jest... Ja wiem, że
nie jest!!! :-(( Coraz bardziej pozwalam sobie odejść, pozwalam odejść
osobie, która towarzyszyła przy mnie tak długo czasu, gdyż trzymałam ją przy
sobie, nie pozwolałam się zmienić, nie pozwolałam nawet odejść temu
cierpieniu, które wciąż mi towarzyszyło, cierpnieniu które odeszło, jednak
traktowane było przeze mnie jak wciąż trwające. Boję się, że już nie jestem
tą osobą, która jeszcze niedawno tutaj pisała :-(. Ja naprawde się BOJĘ,
boję się, że już niedługo nie będę tą osobą, którą jestem teraz, popadam w
panikę :-(. Najbardziej z tego wszystkiego przeraża mnie to, że ja już się
zmieniłam i nie da się tego cofnąć :-(((((.
--
Ania Lipek
a...@p...com

Sraj tak, aby każde gówno wprawiało Cię w zachwyt.