Dziendoberek.
Wczoraj uporalismy sie do konca z przeprowadzka. Uff.
W zwiazku z zaistniala zmiana chcialbym poklapac deczko o wsparciu
globalnym. O puczuciu bycia na miejscu. Poczuciu zakorzenienia.
Przeprowadzam sie juz 6 raz od urodzenia, wszystko odbywa sie w jednym
miescie a jednak odczuwam brak wlasnego miejsca.

Na zajeciach ze wsparcia profesorka opowiedziala nam dwie historyjki. W
pierwszej zwawa i obrotna kobieta przeprowadzila sie z mezem z Krakowa
do jakiejs malej wsi. Nikt ich tam nie chcial, a oni uparcie chcieli
sie tam zadomowic. Zalozyli centrum kulturalne, odgrzebali historie i
kulture tej wsi wrosli w nia i teraz juz sa swoi. Ale ta swojosc ciezko
wypracowali, udowodnili.
Druga przypowiastka odnosila sie przeprowadzki samotniej rzutkiej
niewiasty do Stanow. Po tygodniu gdy przyjaciele do niej zadzwonili by
pocieszyc okazalo sie ze juz pierwszego dnia przyszly do tej niewiasty
panie z jakiegos klubu osiedlowego z powitaniem i zaproszeniem na
spotkanie dla nowych. Na tym spotkaniu okazalo sie ze sasiedzi i
spotkania w klubach wypelniaja jej juz cale dwa tygodnie. Zostala
przyjeta i zaakceptowana. Pozwolono poczuc sie jej na miejscu.

Czy Wy czujecie sie na miejscu. Czy czujecie swoje korzenie? Czy
potraficie sie "przesadzic"?

--
Pozdrawiam.
Paweł Zioło (zielsko)
www.fotozielsko.prv.pl
Non Nobis Solum Sed Toti Mundo Nati