Brak zaufania i szacunku dla partnera skutkuje tym, że kobieta stara się
sprawdzać w sposób nieomalże ciagły czy może partnerowi zaufać.
Prowokuje więc różne syuacje nieprzyjemne dla swego partnera by
sprawdzić czy aby ten nie porzuci jej pomimo jej prowokacyjnych
zachowań. Te prowokacjne zachowania kobiety to może być na przykład
poniżanie przez nią partnera, sugerowanie że go chce porzucic dla innego
mężczyzny (flirtowanie) a w skrajnym przypadku zdrada małżeńska i
testowanie czy nawet w takiej sytuacji mężczyzna jej nie opuści.
Najbradziej perfidnym przypadkiem, który zaobserwowałem w moim,
stosunkowo bliskim, otoczeniu była zdrada kobiety w wyniku której zaszła
ona w ciążę i urodziła dziecko a jej mąż po kilku latach od tego
zdarzenia popełnił samobójstwo.

Ten przymus prowokowania porzucenia i testowani wytrzymałości partnera
na te babskie prowokacje nie miałby miejsca gdyby kobiety nie cierpiały
na brak poczucia własnej wartości, ufały sobie i szanowały siebie.
Zachowania takie byłyby możliwe gdyby także mężczyzni nie wykazywali
skonności do poszukiwania uznania dla siebie w oczach wielu kobiet i nie
dążyli do potwierdzania swej wartości zmieniając partnerki.

Taki stan wierności partnerowi bez koniecznosci testowania go na tę
okoliczność (wierności) jest możliwy tylko wówczas gdy partnerzy
wzajemnie sobie ufają i szanują się. Wszak wierność jest oznaką szacunku
niezbedną do tworzenia trwałego związku nie podlegającego rewizjom,
czyli bez zmiany partnerów. Wzajemne szacunek i zaufanie nie są zaś
możliwe bez zaufania i szacunku samemu sobie oraz własnej pewności co do
doskonałości własnych wyborów opartej na wewnętrznym i nieomylnym
autorytecie. Dla osiągnięcia tego stanu umysłu potrzebne zaś jest
odpowiednie wychowanie kształtujące człowieka, tak kobietę jak i
mężczyznę, na ufającą we własne siły i odpowiedzialną jednostkę. Takie
wychowanie to wychowanie do życia w rodzinie, którego podstawę musi
stanowić odpowiedzialne i kompletne wychowanie seksualne z inicjacją
seksualną dziecka w gronie rodziców/opiekunów.

Grożenie porzuceniem emocjonalnym, rzadziej fizycznym, to powszechna
praktyka matek, które szantażują w ten sposób dzieci i zapewniają sobie
ich "wdzięczność" pod emocjonalnym przymusem. Skrajną formą tego
uzależnienia dziecka od matki jest relacja dziecko-matka, którą porównać
można z "syndromem sztokholmskim". W tejże relacji agresywna matka,
której brakuje poczucia własnej wartości buduje swą pozycję grożąc
porzuceniem zależnemu od niej fizycznie dziecku zmuszając je do
uległości. Szczególnie niebezpiecznym dla przyszłego rozwoju osobowości
dziecka i jego zdolności do budowy zdrowych relacji z innymi jest
wychowywanie dziecka przez samotne matki, które nagminnie wykorzystują
swoich zależnych od nich podopiecznych.


--
LeoTar

Świat według LeoTar'a @ http://leotar.net/year_2016/
Odważ się wiedzieć - Zygmunt Freud
Anarchia matką ładu - Piotr Kropotkin