Użytkownik f...@o...pl napisał:
>>Jasne, tylko, że - widzisz - ja też miedyś miałam 17 lat i despotycznych
>>rodziców. I, wierz mi, nie dało sie nie klamać...
>>[...]
>>Sama sobie robisz pod górę.
>>Czas się zacząć odpępawiać.
>
>
> Despotyzm? Daniel robi na co ma ochote. Rezultatem sa na przyklad coraz gorsze
> (zaslugujace na miano tragicznyh) oceny w szkole. Jezeli ktos mu powie, ze
> moze zamiast wychodzic z domu powinien sie pouczyc, to jest wielce obrazony.
> Czesto trzeba mu kazac zostac

Właśnie - kazać....
Im bardziej będziesz wykazywac postawę naciskowo-roszczeniową tym
bardziej będzie się buntował.... Mnie kiedys w wieku 17 lat najzwyklej
na świecie stłuczono. Nie pojawiłam się po tym w domu przez tydzień...

I wcale nie byłam z tych co to nie mają zahamowań, czy robią co chcą. Po
prostu wtedy jakos zaczęła sie kształtować moja jakaś niezależność.
Naprawde nie potrafiłam już tylko wykonywac poleceń nie mając w zamian
nawet prób zrozumienia.

Zastanów sie do czego to prowadzi? Ja 18 urodziny spędzałam poza
domem... bo sie z niego wyprowadziłam miesiąc wcześniej... przez rok
jeszcze próbowałam pogodzić ogólniak z popołudniową pracą.... Od tamtej
pory (a minęło już ponad 10 lat) nigdy nie wróciłam do domu rodziców, by
w nim mieszkać. Ojciec do dziś nie zauważył, że jestem dorosła i jeszcze
5 lat temu potrafił wchodzic do mojego domu i mówić co mam robić.
Sorki... ja już jestem dorosła, sama podejmuję decyzje i ponoszę ich
konsekwencje. I nie trzeba mnie trzymać pod kloszem czy wymuszać
decyzje. Z ojcem nie mam od 3 lat żadnego kontaktu - nie dorósł do tego,
by mieć dorosłe dzieci.

Mama na szczęście wiele przemyślała.... Właściciwe dość szybko po mojej
wyprowadzce doszłyśmy do porozumienia. Chyba w końcu przyjęła do
wiadomości fakt, że pora wywierania wpływów juz się skończyla. Rzecz
jasna - mojej mlodszej siostrze było już dużo, dużo latwiej. Nie miała
bzdurnych zakazów... mogła sie spotkać z przyjaciółmi, wrócic póżniej do
domu czy mieć "prywatne" sprawy.
Teraz wszystkie trzy jesteśmy dorosle i mamy swoje rodziny. Rozumiemy
się doskonale i możemy na siebie liczyć.

Zastanów się po prostu co wniosą Twoje działania... jakie mogą mieć
konsekwencje. Twój syn nie jest Twoją prywatną własnością. Dostałaś go
na "przechowanie", mialaś wychować i wypuścić w życie. Od tego jak to
zrobisz bedzie zależało czy będzie chciał do Ciebie wracać, ja do milego
"hoteliku" czy bedzie unikał jak taniej speluny (przepraszam za dosadnośc).

Eulalka