Użytkownik "medea" <m...@o...eu> napisał w wiadomości
news:holjo1$4eo$1@news.onet.pl...

> Śmiej się, śmiej, Ender, ale sprawa jest dosyć poważna.
> Skoro tak łatwo podchodzisz do nawiązywania kontaktów erotycznych, to
> wydawałoby się, że nie powinieneś mieć aż tyle dylematów. Jednak je masz i
> pokazujesz tym samym, że sprawa nie jest taka błaha: po pierwsze -
> przywiązujesz się od razu do takiej partnerki seksualnej (niejako
> zakochujesz, vide: "Boże jako ona piękna, dziękuję Ci za ten dar!"), po
> drugie - wkładasz później w te relacje sporo wysiłku, żeby je utrzymać na
> zadowalającym obie (obie trzy ;) ) strony poziomie. A zatem kosztuje Cię
> to naprawdę sporo energii. Nie chciałbyś SIEBIE trochę oszczędzić? Z
> trochę większą troską podchodzić do wydatkowanej przez siebie energii i
> pracy? Bo co w sumie masz w zamian - seks? Całą resztę mógłbyś chyba mieć
> bez tych wszystkich dodatkowych wysiłków? Czy coś mylę?

Wiesz medea - jak spojrzeć jeszcze bardziej od spodu, to
na zachowania kompulsywne zawsze znajduje się energia.

Pewne sytuacje życiowe powodują stres, ekscytację - a seks bardzo
ładnie się tu wpasowuje jako element rozładowujacy. I powstaje
lgnięcie, spiralka zachowań, zaklęty krąg.
Jedni się rozładowują przez alkohol, inni przez przygodny seks,
inni przez napady furii. Jeszcze inni przez wszystko naraz + jeszcze
np. narkotyki. I można tak bardzo długo. Aż do zajechania organizmu
katastrofy finansowej, katastrofy zawodowej czy co tam jeszcze.

Myśle też, że dla wielu ludzi taki tryb życia jest jednocześnie
ucieczką przed depresją.
Warto tu zauważyć, że ludzie wypierajacy emocje, zmuszani do ich
tłumienia od dziecka, a potem powtarzajacy ten schemat postępowania
z emocjami w życiu dorosłym są szczególnie narażeni na tę chorobę.
Dzisiaj mówi się coraz otwarciej o tym, że emocji nie należy traktować
jako produktów mózgu, ale, że dużo właściwsze jest mówienie o nich
jako o sygnałach ciała. Wypieranie emocji czy też próba dpuszczania
do głosu tylko tych pozytywnych wiąże się z postępujacym zawężaniem
kontaktu z samym sobą. To tak, jakbyśstopniowo myślała o sobie:
ta ręka nie jest mną, to serce to też właściwie nie ja - i dalej:
jestem tylko czymś malutkim poruszajacym się w przestrzeni jakiegoś
wyddzielonego fragmentu mózgu - reszta jest 'niepewna', 'niegodna
zaufania', 'problemowa'. To jest właśnie droga prosto ku depresji
i śmierci w dalszej perspektywie. Alternatywnie: wyalienowana
części ciała i osobowości dopomina się o siebie i potem masz
- błysk w kieliszku, sygnał uruchomiony, zaćmienie mechanizmów
kontroli i rusza zabawa. Zmarginalizowane, wygłodniałe części
osobowości i ciała nieprzytomnie rzucajasiena emocjonalno-zmysłowy
żer. Czujemy się potem nawet całkiem świetnie ...

Problem Endera polega na tym, że jemu się wydaje, że my wszyscy tutaj,
matki i statusiali faceci - jesteśmy tacy sami, tak samo wygłodniali,
jak on - i nasze życie wydaje się mu koszmarem przesiadywania
w pustce. To jest jego najsilniejsza projekcja - projekcja jego
własnej depresji.
Nie dostrzega w ogóle związku między wypieraniem i izolowaniem emocji
a chwilami 'zapomnienia' i tym, jak bardzo do tych chwil lgnie, jak bardzo
są dla niego atrakcyjne, jak trudno mu sobie ich odmówić.