Użytkownik "jadrys" <C...@o...pl> napisał w wiadomości
news:gspcad$9b8$2@news.task.gda.pl...
> Redart pisze:
>>
>> Użytkownik "jadrys" <C...@o...pl> napisał w wiadomości
>> news:gsnf06$rl5$1@news.task.gda.pl...
>>
>>> No tak, komuchy złe - mogliby zamordować zamordować budowlańców, ot tak
>>> sobie dla kaprysu.. Panslav , też chyba zaczynasz ulegać propagandzie..
>> Skoro aparat stalinowski zaglodził=wymordował 'z głupoty/dla kaprysu'
>> miliony
>> chłopów, to o co chodzi ?
>
> Gdzie i kiedy?

Weź zerknij może kilka wątków 'w górę', co ?
"Czarna księga komunizmu, czyli jak komuniści uwielbiali lud"

"
Wielki głód z lat 1932-1933, który wedle niepodważalnych dziś źródeł
spowodował ponad sześć milionów ofiar, długo znajdował się wśród
"białych plam" sowieckiej historii. Katastrofa ta nie była jednak
podobna do innych klęsk głodu, których cykl, w regularnych przerwach,
poznała carska Rosja. Była ona bezpośrednią konsekwencją nowego
systemu "wojskowo-feudalnego wyzysku" chłopstwa - wedle wyrażenia
antystalinowskiego lidera bolszewickiego Nikołaja Bucharina -
wprowadzonego w czasie przymusowej kolektywizacji oraz tragiczną
ilustracją przerażającego regresu społeczeństwa, który towarzyszył
szturmowaniu wsi przez władzę sowiecką w końcu lat dwudziestych.
W latach 1921-1922 władza sowiecka przyznała, że panuje głód, prosząc
otwarcie o pomoc międzynarodową, teraz jednak zaprzeczała klęsce lat
1932-1933 i zagłuszała propagandą głosy zagranicznej opinii
publicznej, zwracające uwagę na tragedię. Reżimowi pomogły w tym
wydatnie odpowiednio zorganizowane "świadectwa", na przykład opinia
francuskiego deputowanego i lidera Partii Radykalnej Edouarda
Herriota, który w czasie swej podróży na Ukrainę latem 1933 roku
trąbił o "wspaniale nawodnionych i uprawianych kołchozowych
warzywnikach" i "zdecydowanie wspaniałych żniwach", by zakończyć
kategoryczną konkluzją: "Przejechałem Ukrainę. A więc! Ręczę wam, że
widziałem ją podobną do przynoszącego obfite plony ogrodu"
"

"Stawka była poważna: państwu chodziło o pobranie
należności, chłopu o przeżycie. Im bardziej urodzajny był region, tym
więcej z niego pompowano. W 1930 roku państwo zabrało 30 proc.
produkcji rolnej na Ukrainie, 38 proc. na bogatych równinach Kubania i
północnego Kaukazu, 33 proc. zbiorów w Kazachstanie. W 1931 roku, przy
dużo gorszych zbiorach, ilości te wyniosły odpowiednio 41,5 proc., 47
proc. i 39,5 proc. Podobna praktyka mogła jedynie całkiem
zdezorganizować cykl produkcji; wystarczy przypomnieć, że w epoce NEP-
u chłopi sprzedawali tylko 15-20 proc. produkcji, zatrzymując 12 do 15
proc. na zasiewy, 25 do 30 proc. na paszę dla bydła, a resztę na
potrzeby własne. Nieunikniony był konflikt między chłopami, gotowymi
na każdy podstęp, by zatrzymać część zbiorów, a lokalnymi władzami,
które za wszelką cenę musiały wykonać coraz bardziej nierealny plan -
w 1932 roku plan przymusowego skupu był o 32 proc. wyższy od planu z
roku ubiegłego."


""Od tygodnia zorganizowano służbę przyjmującą
porzucone dzieci. W istocie bowiem poza chłopami napływającymi do
miast, gdyż na wsi nie mają żadnych nadziei na przeżycie, są jeszcze
dzieci, przywożone tu przez rodziców, którzy po porzuceniu ich
wracają, by umrzeć na wsi. Mają bowiem nadzieję, iż w mieście ktoś
zaopiekuje się ich potomstwem. [...] Od tygodnia zmobilizowano
dworników [stróżów] w białych bluzach, którzy patrolują miasto i
doprowadzają dzieci do najbliższego posterunku milicji. [...] Koło
północy rozpoczyna się przewożenie ich ciężarówkami na dworzec
towarowy Siewiero Doniec. Tam gromadzi się dzieci znalezione na
dworcach i w pociągach, a także rodziny chłopów i samotne starsze
osoby schwytane w mieście w ciągu dnia. Jest tam też personel medyczny
[...], który dokonuje >> selekcji<< . Ci, którzy jeszcze nie spuchli i
mają szanse na przeżycie, kierowani są do baraków w Chołodnej Gorze,
gdzie kona na słomie prawie 8000 ludzkich dusz, w większości dzieci.
[...] Osoby opuchnięte przewozi się pociągami towarowymi na wieś i
pozostawia pięćdziesiąt-sześćdziesiąt kilometrów za miastem, żeby nie
umierały na widoku. [...] Po dotarciu na miejsce wyładunku kopie się
wielkie rowy, do których wrzuca się zwłoki zebrane ze wszystkich
wagonów".
Na wsiach śmiertelność sięgnęła szczytu na wiosnę 1933 roku. Do głodu
dołączył tyfus; z wielotysięcznych osad przeżyło po kilkadziesiąt
osób. Zarówno raporty GPU, jak raporty dyplomatów włoskich z Charkowa
informują o przypadkach ludożerstwa: "Każdej nocy uprząta się w
Charkowie prawie 250 trupów osób zmarłych z głodu lub na tyfus.
Zauważono, że wiele z nich nie ma wątroby, którą prawdopodobnie
wyciągnięto przez szerokie nacięcie. Policji udało się w końcu złapać
kilku tajemniczych >> chirurgów<< , którzy zeznali, że z tego mięsa
robili farsz do pierożków, sprzedawanych następnie na targowisku".
(...)
"