silvio balconetti <s...@i...invalid> wrote:
>
>> W zeszłym roku pomieszkałem sobie jakiś czas w Dusseldorfie. Po drugiej
>> stronie ulicy był dom przejściowy dla uchodźców. Kilkadziesiąt osób,
>> może ze 30 czy 40 na czas formalności, kursy językowe czy coś tam.
>> Dorośli, dzieci... Cały czas ktoś się nimi zajmował.
>> Otwarty. Bez strażników i drutu kolczastego.
>> W pobliskim sklepie mówiliśmy sobie "dzień dobry", "jaka ładna dziś
>> pogoda" i tym podobne pierdoły, a przynajmniej z tymi, co ogarniali te
>> parę słów po niemiecku czy po angielsku. Mili ludzie, ale trochę smutni.
>>
>
> Poznalem przypadkowo jedna rodzine (koniec 2015 lub poczatek 2016).
> Dziwnie optymistyczni. Dzieciaki (2 i 3 klasa) opowiadaja jak plyneli
> gumowa lodzia, a niemowle spalo. Na poczatku rozmawialismy po angielsku,
> a po pol roku juz po niemiecku. Teraz to nawet sms po niemiecku i jakies
> ksiazki maja. Ale pierwsze wrazenia to horror. Sala gimnastyczna w
> szkole podzielona parawanami, w ktorych stoja lozka. I tak pare tygodni.
> Pozniej miesiace w hoteliku, w ktorym ciasnota, winda od zawsze zepsuta,
> nawet najmniej wybredny socjalny nie chcialby spedzic nocy. Teraz
> rodzina ma mieszkanie socjalne. Dom chyba z poczatku lat 50. Sasiedzi
> chyba ok - jacys zasiedzieli Wietnamczycy, Afganczycy, Niemcy,
> spokojnie, skromnie. Dzieciaki chodza do szkoly, chlop po kursach
> znalazl jakas robote w sklepie, kobieta w jesieni odda mala do zlobka i
> pojdzie sie uczyc (gada juz po niemiecku).
> Inni nie mieli lepiej - dla jednych w zimie stalo osiedle namiotow jakos
> tam ogrzewanych oraz pofabryczny magazyn, na zewnatrz bylo wejscie po
> schodach. Teraz juz ani namiotow ani obozu w magazynie nie ma. Czesc
> przeniesiono do nowego domu blisko centrum - to sa podobno bez szans na
> pobyt, a inni albo wyjechali albo mieszkaja gdzie indziej.
> Jak to czasem ogladalem (namioty i magazyn prawie codziennie, bo w
> drodze do i z pracy), to dziwilem sie, ze nikt tam nie dostanie swira!
> Przed wielu laty w Zirndorfie w obozie przejsciowym to byly przypadki
> zabojstw (jakies sprawy miedzy plemienne), a przed obaleniem muru
> przesiedlency z NRD gdzies w obozie tez sie zabijali. To naprawde nic
> przyjemnego! Choc nie ma uzbrojonych straznikow (u nas byla ochrona,
> sami cudzoziemcy) i drutow kolczastych. Koncepcja instytucji totalnych
> sie klania.
>

Moi przyjaciele, Polacy, od wielu lat maja w Niemczech filię swojej firmy
pośrednictwa pracy. Blisko są domy dla uchodźców.
Nigdy żaden z nich nie szukał pracy.
Siedzą i czekają na darmochę. Domy i podwórka zamienione w chlew. Strach
przejść obok. Ceny domów i działek w okolicy spadły o 45 %, a i tak
chętnych nie ma. Pewnie rząd tanio wykupi :->
Z okien otwartych nawet zimą co rusz lecą śmieci. Płacz bitych kobiet i
dzieci od czasu do czasu przerywa odgłosy libacji.
Od początku pobytu mają dostarczany codziennie pod drzwi gorący katering,
dwa razy dziennie. Syn moich przyjaciół wielokrotnie widział, jak termosy
stały przy posesjach i kobiety muzułnanskue których było niewiele musiały
walczyć o nie z rosłymi osiłkami, którzy nie uważali za stosowne się
podzielić. Najczęściej kończyło się to umyślnym wywracaniem i kopaniem
pełnych jedzenia otwartych termosów po całej ulicy, z przeklenstwami że
zimne gówno i dawać im zaraz nowe.

Moi przyjaciele całą rodziną ciężko pracują, ich syn osobiście jeździ jako
kierowca w ich firmie wożac pracowników po całych Niemczech, pracował
ciężko od dziecinstwa, studia kończył ucząc się w cięzarôwce, teraz
zapieprza jeszcze bardziej, bo ma żonę i dziecko. Nie ma żadnego folgowania
zachciankom, praca i praca. Chłopak czasem jest kilka dób z rzędu w drodze.
Po czym wraca do firmy i widzi tych leni znowu rozp...ch darmowe jedzenie
po całej ulicy i żądających wciąż czegoś.
Jak można spokojnie znosić to bydło? Trzeba chyba być Niemcem. Któremu
Merkel każe gębę w kubeł.
Chłopak opowiada o tych scenach z tdzęsącymj się ze złości i żalu rękami.
Pyta ojca, dlaczego my tak ciężko pracujemy - a ta swołocz przejada nasze
podatki.


--
XL "Ogródek, figi, trochę sera - a do tego trzech lub czterech
przyjaciół. Oto luksus według Epikura." F. Nietzsche