> domyślam się, że chodzi Ci o zabijanie.

XLko droga odniosłam się nad rozpaczą nad wróbelkiem i nie chodzi mi o
zabijanie.
Od czasu jak zobaczyłam umierającą z głodu małą zeberkę pod płotem jakiegoś
rezerwatu, zrozumiałam, że drapieżniki są niezbędne, że np. skróciłby
cierpienia tej zebry (musiała być na coś chora, bo wydawało się, że trawy i
żarcia w bród).
Jem mięso. Jak najbardziej, niewiele, ale jem.

To do czego się odniosłam to czułostkowość.

Naprawdę rozumiem dwoistość (żeby) natury ludzkiej, jak wiesz. (I w sumie o
tej dwoistości był też artukuł. A może o genialnej umiejętności naszego
mózgu pozwalającej nam zapomnieć). Ale rozczulanie się nad ptaszyną i
trzymanie kanapki z szynką w ręku średnio mi się podoba - dwoistość, która
każe rozczulać się nad okruszkiem, a z drugiej strony być okrutnikiem akurat
mnie wkurza.
Czułostkowość jest dla nas, sprawia, że sami czujemy się lepiej, lepsi itd.
i nic nie zmienia.
Jak zasłona na oczęta....

o!

Z pozdrowieniami weekendowymi :-))))). M