koleszka napisał(a):
> On 16 Cze, 19:01, glob <r...@g...com> wrote:
>
> > Z parami, które żyją ze sobą przez kilkanaście, kilkadziesiąt lat,
> > znajdując szczęście w przebywaniu ze sobą, dzieje się coś
> > zdumiewającego. Ich wzajemne zrozumienie zdaje się pozostawiać ślady
> > nawet na ich twarzach, które zaczynają się do siebie upodobniać, co
> > jest widocznie wynikiem rzeźbienia ich mięśni, wyrażających przez lata
> > te same emocję. Ponieważ każda emocja napina i rozluźnia ten sam,
> > konkretny zasób mięśni twarzy, partnerzy, jednomyślnie uśmiechając się
> > albo przybierając chmurne miny, wzmacniają odpowiadający danej emocji
> > zespół. To stopniowo żłobi podobne linie i zmarszczki
>
> Kurcze, no patrz - nie bez powodu jednak wzięło się określenie że pan
> upodabnia się do swojego psa, itd. Choć to z trochę innej beczki, lecz
> o podobnym składzie zawartości. ;) Ja sam natomiast prywatnie od dawna
> już odnoszę wrażenie, że gdy pierwszy raz patrzę na kogoś kogo nigdy
> wcześniej nie widziałem, jestem w stanie niemal określić jakim on
> mniej więcej jest człowiekiem. Dotyczy to szczególnie takich cech jak
> zaciętość, stanowczość, cwaniactwo, krętactwo, zmanierowanie czy
> łagodność, dobroduszność, pogoda ducha. Nie da się oczywiście nikogo
> ocenić po wyglądzie twarzy tak na stówę i niejednokrotnie można się
> pomylić, jednak pewne wstępne wyobrażenie o człowieku to już daje. Ba,
> w końcu nie z powietrza wzięło się określenie: "temu to za samą mordę
> już pięć lat się należy". :))
>
> k.

Też zauważyłem że psy się upodobniają do właściciela i miałem okres
przypatrywania się psu ,by odkryć jaki jest właściciel, bo pies
wyłapuje cechy właściela najczęściej przez tego psa widziane u swojego
Pana. Pies nie potrafi być obłudny, więc to co widzi bardzo często u
pana, tego nawet pan o sobie nie musi wiedzieć, pies to wyraża swoim
zachowaniem. I ostatnio jak nabijały się ze mnie dwa psy wiedziałem
przez ich zachowanie, że właściciel jest wesołym człowiekiem, gdybyś
czytał fenomenologię i teorię systemów to byś wiedział, że umysły
ludzkie się synchronizują , te cechy też posiada umysł psa. Chwile
zarażania są niezwykłym wydarzeniem neuronalnym_utworzeniem się miedzy
dwoma mózgami funkcjonalnej pętli, która swobodnie przenika przez
barierę skóry i czaszki między dwoma ciałami. W kategoriach teorii
systemów podczas tego połączenia dane wyjściowe jednego mózgu stają
się danymi wejściowymi kierującymi pracą drugiego, tworząc na pewien
czas coś, co urasta do rangi obwodu międzymózgowego. Kiedy dwie
jednostki połączone są pętlną sprzężenia zwrotnego, zmiana jednej
wywołuje zmianę drugiej. Mózgi połączone w ten sposób ludzi_zwierząt
wysyłają i odbierają bez przerwy strumień sygnałów, które pozwalają im
osiągnąć cichą harmonię, a jeśli przepływ ten odbywa się właściwą
drogą, pozwalają zwiększyć rezonans. Dzięki tej pętli mogą się
synchronizować nasze uczucia, myśli i działania. Na dobre i złe,
wysyłamy i odbieramy stany wewnętrzne_czy to śmiech i czułość, czy
napięcie i urazę. W naszych pradziejach horda pierwotna, bez wątpienia
w tej hordzie pierwotnej przerażona twarz osobnika, który dostrzegł
tygrysa krążącego w poszukiwaniu łupu, wystarczyła, by wywołać panikę
u każdego, kto zobaczył tę minę, i mobilizował całą grupę do ucieczki.
Dlatego jak pan jest zaniepokojony pies odrazu to wyłapie i też będzie
niespokojny.