Witam :)))
czytając tę dyskusję na temat optymizmu ON nasunęła mi się jedna kwestia, a
mianowicie, czy nie lepiej być człowiekiem twardo stąpającym po ziemi?
Myślę, że przesadny optymizm, jak i pesymizm są to skrajności, których
należałoby unikać. Myślę, że osoby ON w Polsce nie mają najmniejszych
powodów do euforii, mimo tego, że coś się próbuje robić, to jest cała masa
bzdurnych ustaw, które wręcz nas dyskryminują, nie mówię tu nawet o tym, że
nie nadają przywilejów, ale o tym, że niektóre przepisy ograniczają nam
prawa jakie mają ludzie "zdrowi". Niestety właśnie w takim kierunku chyba
zmierzamy. Jestem przeciwnikiem też ciągłego narzekania i użalania się nad
sobą, moim zdaniem wystarczy abyśmy mieli takie same szanse edukacji czy
zatrudnienia jak osoby "zdrowe". To przecież na pozór tak niewiele i wcale
nie chodzi tu tylko o brak pieniędzy z budżetu na jakiś cel, chyba
najbardziej istotnym problemem jest tu zmiana świadomości ludzi "zdrowych" o
nas i tu właśnie możemy dużo zrobić. Ciągłe narzekanie nie pomoże nam w tym
na pewno, zamykanie się w domu również, musimy stawić czoła takim postawom
jak "zdziwienie" na widok wózka, czy człowieka z biała laską lub protezą,
najlepszą postawą wobec takich zachowań jest po prostu ich ignoracja. A
swoją drogą nie potrafię zrozumieć "podziwu" np. przechodniów na widok
obślinionego i zapitego menela a jednocześnie pogardy dla ludzi, którzy mają
wielkie poczucie godności, chcą coś dać od siebie, chcą być potrzebni, ale
którzy muszą poruszać się na wóżku, czy z laską. Oczywiście jestem za tym,
abyśmy trzymali się razem i w pełni korzystali z życia, z którego umiemy
cieszyć się bardziej niż ci, o których wyżej pisałem. Internet też na pewno
nam w tym pomoże. Nie jest on przecież jeszcze jedym elementem odizolowania
nas od świata, wręcz przeciwnie, tu można nawiązać przyjaźń, porozmawiać z
kimś... reszty nie będę wymieniał bo każdy z Was ją zna.
Pozdrawiam wszystkich :)))