> Nie wiem jakie dwa podejścia masz na myśli, bo ja ich dostrzegam znacznie
> więcej.

- dostrzegam dwie GRUPY:

1. rozwiązania po całości, bez wnikania w istotę problemu, czyli próby
naprawienia dobrego radia.
2. rozwiązania wnikające w przyczyny, czyli w większości nauka jazdy na
własnym , sprawnym odbiorniku.


> Z tego, co wiem emocje są produktem podświadomości. W momencie, kiedy
> powstają nie masz na nie wpływu.

- ci, którzy mają inne zdanie na ten temat mają też dobre wyniki -to
przykuło moją uwagę.
Mamy możliwość zmiany programów.

> Można też zinternalizować
> przekonania, od których zależy reakcja emocjonalna na określone zdarzenia.
> Ale w ten sposób człowiek może się przygotować tylko na to, co może
> przewidzieć.

- Myślę, że padło dość ważne zdanie.



> Zdarzyło mi się spotkać z zaleceniem unikania informacji o występowaniu
> takich zjawisk, jak niesprawiedliwość, nędza, przemoc, choroby itp., bo to
> może źle wpływać na nasze samopoczucie psychiczne. Z punktu widzenia
> sprawców przemocy i osób postronnych obwinianie ofiar jest niewątpliwie
> mądre, bo chroni ich psychikę przed nieprzyjemną prawdą.

Chodzi mi tylko o to, że mam inne wybory emocjonalne i w tym zakresie nie
jestem ofiarą, nawet, gdy w policji występuję jako poszkodowany. NIe muszę
być załamany z powodu włamania, mogę być zły, albo cieszyc sie z tego.


> Takie postawienie sprawy jest ponadto przejawem ewidentnej
niekonsekwencji.
> Niby dlaczego ofiara ma być całkowicie odpowiedzialna za swoje emocje i w

- najprościej można to tak wytłumaczyć, że TYLKO ofiara je generuje i tylko
ona je czuje, czasami lata po tragedii. Ja widze w tym konsekwencję
absolutną.


> dodatku współodpowiedzialna za emocje sprawcy przemocy oraz za to, co on z
> tymi emocjami robi?

- tego nie chwyciłem.

> Ale to nie znaczy, że ktoś jest sam sobie winien, że coś na niego spadło i
> doznał obrażeń.

- zależy jak na to spojrzymy. Ja wole panować nad soim losem, przyjąć 100%
odpowiedzialności, przynajmniej tak mi sie zdaje i uważać, że mogłem być
gdze indziej a wybrałem to. (Kiedy przybliżysz sie duchowo do odczuwania
pewnych sygnałów powszechnie uznawanych za nieważne, to powinno to sie stać
jaśniejsze.)


> Ja nie odrzucam a priori wszystkiego, co nowe. Ale nie podoba mi się też
> traktowanie jakiejkolwiek metody, jako panaceum na wszystkie bolączki i
> wyrzucanie do kosza wszystkich dotychczasowych metod i osiągnięć w
leczeniu
> depresji.

- generalnie jako jedyna osobiście metode uznaje taką, która ma chociaż coś
do czynienia z PRZYCZYNAMI. Reszta to zwykłe walenie młotem po całości,
dająca nieprzewidywalne efekty.


> Sądzę, że potrzebna jest elastyczność, a nie stosowanie jakiegokolwiek
> sztywnego schematu.

- jasne, dorzucam jeszcze otwartość umysłu.


> Ty koncentrujesz się wyłącznie na zmienianiu swojej psychiki celem
> zaakceptowania istniejącego stanu rzeczy w świecie zewnętrznym. Ja uważam,
> że celowe jest uwolnienie się od destrukcyjnych uwarunkowań zewnętrznych.
> Jeśli np. wykonujesz pracę, która Ci nie odpowiada i szef Cię nieustannie
> poniża, to znalezienie sobie bardziej satysfakcjonującej, gdzie będziesz
> ceniony może również poprawić Twoje samopoczucie.

- ja decyduje czy ktoś mnie poniża, czy nie (niezależnie co on robi). Albo
myślę, że ten gościu jest śmieszny, albo że jestem jak szmata i stosownie do
tego odpowiednio sie czuję.
Ty znów chcesz manipulować w świecie zewnętrznym, czasami to paradoksalnie
coś daje, ale to nie jest szczyt samokontroli emocjonalnej. W przypadku
poważniejszych zaburzeń funkcjonowania potrzebny jest właśnie szczyt
samokontroli. Wiecej o tym w nowym wątku.