Użytkownik "Lebowski" <lebowski@*****.com> napisał w wiadomości grup
dyskusyjnych:i611mc$7c0$...@s...aioe.org...
> W dniu 2010-09-05 23:07, Chiron pisze:
>
>> Kompletnie się mylisz. To Ty nie rozumiesz swoich emocji. Nie na tych
>> przykładach też polega rozumienie emocji. Śmieszne i żałosne jak z
>> poziomu czystej, kognitywnej inteligencji usiłujesz posługiwać się
>> inteligencją emocjonalną.
>> Co ciekawe- glob, do którego (jak mi się zdaje) zwracasz się- z całą
>> pewnością posiada umiejętność rozumienia emocji. Ty- w żadnym stopniu.
>
> Pisalem co prawda o gospodarce emocjonalnej i rozumieniu na poziomie
> emocjonalnym, a nie emocji, ale bardzo bys mnie zaskoczyl, gdybys rozumial
> to inaczej.
A jeśli chodzi o to: oczywiście- niczego nie zrozumiałeś. Napisałem
wyraźnie: inteligencja kognitywna często bywa przeszkodą w rozumieniu
emocji. Wybacz- zwrot "gospodarka emocjonalna" to dla mnie coś takiego, jak
za komuny w sprawozdaniu pralni: "upiór dzienny":-).

Po krótce: jest sobie osoba, która się zajada czy pali (Twój przykład):

"Dymek jest taki przyjemny, musze zapalic jeszcze jednego.
"Z zarciem to samo.
Kazdy grubas wie ze czipsy i cola sa szkodliwe. Tlumacza to nawet swoim
dzieciom. Logicznie przekaz jest czysty. A emocjonalnie? Siedza i
wpierdalaja czipsy popijajac cola."

Otóż tak płytka ocena, którą wystawiłeś- mogła powstać wyłącznie z
niezrozumienia pewnych mechanizmów, jakie nami rządzą- naszymi emocjami.
Osoba wykonująca pewne czynności kompulsywnie (objadanie się, nałogowe
palenie, alkohol etc) zawsze tłumi_pewne_emocje. To są czynności niejako
"zastępcze". Osoba objadająca się na ogół nie dopuszcza do siebie innych
ludzi, boi się bliskich kontaktów. Palacz- swoją niepewność siebie, niską
samoocenę załatwia właśnie taką czynnością zastępczą: siedzi, czeka na kogoś
ważnego, jest zdenerwowany. Myśli, że wszyscy się na niego gapią- sięga
spokojnie po papierosa. Wytrenowana, prosta i niezawodna czynność. To go
uspokaja.
Oczywiście- to powyżej to tylko przykłady- nie są to konkretne reguły.
Podałem Ci przykład nawiązujący do Twojego.
Czyli: nie jest to tak, że obżera się, bo coś tak bardzo smakuje, albo pali
papierosy nałogowo- bo dymek jest taki fajny. Osoba emocjonalnie zdrowa
takich rzeczy nie wykonuje. Gdy pewnego dnia ktoś taki zrozumie, że ta
czynność kompulsywna mu przeszkadza w normalnym funkcjonowaniu w
społeczeństwie- zacznie szukać drogi, aby funkcjonować normalnie. Być może
zapisze się na psychoterapię, gdzie uda mu się zrozumieć, co sobie załatwia
swoimi czynnościami kompulsywnymi (no bo coś przecież mu to robi). Np będąc
grubasem ma usprawiedliwienie na wiele czynności: kobieta o niskiej
samoocenie już może sobie i innym powiedzieć, że nie pójdzie na plażę, bo
jest za gruba, żeby się rozebrać (a np matka w dzieciństwie ją utwierdzała w
przekonaniu, że jest brzydka- więc teraz ma "swoje własne"
usprawiedliwienie- zamiast skonfrontować się ze schematem "wpranym" jej
przez matkę). Aby pokryć swoją niską samoocenę i lęk w kontaktach z innymi
ludźmi- dużo pali, co oczywiście sprawia, że wielu ludzi ją unika- a to daje
jej potwierdzenie, że jest do niczego.
Oczywiście- to tylko przykład, rzeczywistość jest często o wiele bardziej
skomplikowana. Jeśli teraz taka osoba- jak napisałem- uda się na
psychoterapię z własnej woli- będzie to oznaczać, że jej to przeszkadza.
Zaczyna rozumieć swoje emocje. Na terapii może zrozumieć, skąd jej się to
wzięło- i nauczyć się, jak pozbyć się toksycznych schematów postępowania.
To, co napisałeś oznacza tresurę człowieka. Niczym się nie różni od tego,
jak kiedyś- całkiem niedawno jeszcze- "leczono" nałogowców: np alkoholik
lądował w zakładzie zamkniętym, gdzie rano dostawał zimny prysznic, cały
dzień miał wypełniony pracą, a za niesubordynację- elektrowstrząsy.
Oczywiście- człowiek taki uczył się najczęściej, jak udawać zdrowego- czyli:
jak się zachowywać, żeby inni myśleli, że on już jest zdrowy. Dokładnie to
się stanie w opisywanej przez Ciebie sytuacji.
Osoba uzależniona (od jedzenia czy palenia- albo czegokolwiek) - musi chcieć
wyzdrowieć i to, co przynosi terapia- musi uznać za swoje własne. Dygresja:
przestano w zasadzie stosować hipnozę w terapii- przynajmniej jako główne
jej narzędzie- bo tak naprawdę spychała "demona", który wywoływał
kompulsywne zachowania- jeszcze głębiej, co powodowało, że "demon" ten
wykonywał nadal swe destrukcyjne zadanie- tylko już często inaczej (np
alkoholik "leczony" hipnozą stawał się nałogowym hazardzistą).
Nie twierdzę, że to zrozumiesz. Nie wydaje mi się, byś był nawet w stanie.
Jednak- jeśli chcesz spróbować- zwróć się np do globa- z wielką pokorą.
Potrafisz?

--
Chiron

Prawda, Prostota, Miłość.