> > Wystarczy umieć mówić, nie trzeba się umieć kłócić :)))
> >
> Sluszna uwaga. Jednak rozmowa polega na tym, że mówią dwie strony. Gdy
> jednak ze stron po prostu sie kloci, to druga albo tez zaczyna sie klocic,
> albo daje sobie spokoj stwierdzajac, ze i tak nic nie da sie zalatwic.

Rozumiem o co Ci chodzi, ale nie bardzo mogę sobie wyobrazić, jak jedna
osoba zaczyna się kłócić. Zwykle zaczyna sie np. od jakiejś uwagi i dalszy
ciąg w dużej mierze zalezy od reakcji drugiej osoby. Jeśli sąsiadka, czy
ekspedientka zaczęłaby nagle na mnie krzyczeć, to pewnie zadzwoniłabym po
pogotowie ;)


Jesli
> ktos sie ze mna kloci to najczesciej stara sie wykrzyczec swoje
> racje/pretensje nie majac najmniejszego zamiaru wysluchac ani powaznie
> rozwazyc tego, co ja chce powiedziec. Dlatego uwazam, ze spokojna rozmowa
> nie ma wtedy najmniejszego sensu.

Krzyki tym bardziej.

> Z postu Kasi wywnioskowalem, ze chodzi jej o to, ze zle sie czuje w
> sytuacji, kiedy druga strona zaczyna sie klocic, a ona nie potrafi
> odpowiedziec tym samym. Oczywiscie nie sadze, ze odpowiedzenie klotnia na
> atak jest dobrym rozwiazaniem. Ale problem lezy w tym, ze Kasia nie
potrafi
> sie odgryzc bo czegos sie boi. Wg mnie zdrowa sytuacja jest wtedy, jak nie
> kloce sie, bo nie widze sensu, a nie wtedy, gdy nie kloce sie, bo nie
> potrafie. W tym drugim przypadku jestesmy skazani na jedno z rozwiazan,
na
> zaniechanie klotni, co powoduje powien dyskomfort (poczucie bezsilnosci,
> nizszosci).

Nie jestem pewna, czy nie podjęcie kłótni powoduje poczucie niższości i/lub
bezsilności.
Albo może ja inaczej odczuwam. Nie czuję się w obowiązku ani uświadamiać
niektórych ludzi, że są głupi, ani naprawiać świata. Jeśli zdarzy się, że
konflikt wynika z tego, że ktoś mógł źle zrozumieć moje zachowanie lub coś
co powiedziałam, udzielam krótkich wyjaśnień.
Co do reszty się z Tobą zgadzam.
Pozdrawiam - Lukrecja