W dniu 2011-05-19 13:59, Ikselka pisze:
> Dnia Thu, 19 May 2011 10:58:39 +0200, medea napisał(a):
>
>> W dniu 2011-05-19 01:23, Veronika pisze:
>>>
>>> Moje ma niecałe trzy i pół.
>>> Na razie boi się tylko much.
>> Dobrze się zaczyna. ;-P
>>
> Kiedy moja mama przez pierwsze 2 lata (ja w pracy, mąż na studiach we
> Wrocku i potem w wojsku po studiach) zajmowała się naszą starszą córką, to
> doszło do tego, ze mała bała się nawet wyższej trawy i oddalonych błyskawic
> (co do błyskawic moja mama akurat miała złe doświadczenia, ale po co
> zaszczepiła swój strach dziecku?).
> Tak więc "banie się" wszczepiane jest dziecku od opiekunów/rodziców. Dzieci
> same z siebie nie boją się - obserwują zjawiska z ciekawością, natomiast
> poprzez reakcje rodziców uczą się od nich strachu. Najgorzej jest, gdy
> nieuzasadnionego.
> Długo trwało, zanim moja córka odważyła się wejść w wyższą trawę lub
> spokojnie reagowac na pioruny/błyskawice. Udało nam się to dopiero, kiedy
> wyprowadziliśmy się do własnego domu w innej miejscowości i jej kontakty z
> babcią siłą rzeczy stały się rzadsze.
> Mała potem uczyła babcię - "Babciu, nie bój się, to tylko burza!"
> :-)
>

Lęki i strachy u dzieci są czymś zupełnie naturalnym i w dodatku na
każdym etapie rozwoju dziecka są inne. Ich nasilenie zależy od wielu
różnych czynników, ale przede wszystkim od wrażliwości dziecka. Przecież
to są podstawy pedagogiki...

Inna sprawa to to, jak sobie dziecko z lękami radzi i co robią z tym
rodzice.

Ewa, z dużym doświadczeniem w lękliwości ;)