To się wogóle we łbie nie mieści aby jakiś śmieć chory ze wsi razem z pedofile z
plebani decydowali kto z kim ma być i ma się męczyć bo kurwa z czerwonej na czarną
zmieniła legitymacje.


Kiedyś było to nie do pomyślenia, aby rozstawać się na przykład kilka miesięcy po
zawarciu związku małżeńskiego. Nawet gdy po latach mąż stał się alkoholikiem, ona
zdradzała czy zaniedbywała dzieci. Takie pary żyły latami pod jednym dachem, często
znosząc cierpienie w czterech ścianach. Nikt głośno nie mówił o sytuacji, jaka
dominuje w życiu.

REKLAMA

Najnowsze statystyki pokazują jednak, że coraz częściej Polacy decydują się na
zakończenie nieudanego małżeństwa. Częściej są to kobiety.

W roku 2009 w Polsce 65 345 razy orzeczono o rozwodzie. Obecnie czas oczekiwania na
rozwód od momentu złożenia pozwu to zazwyczaj 2-3 miesiące.

Do większej liczby rozpadu małżeństw dochodzi w miastach. Główną przyczyną rozwodów
jest niezgodność charakterów, drugą - zdrada małżeńska, a trzecią - nadużywanie
alkoholu przez współmałżonka. W większości rozprawy zakończyły się jednak bez
orzekania o winie.

Choć liczba rozwodów jest ogromna, nie łatwo podjąć tą decyzję. W końcu, jakby nie
patrzeć, zamykamy pewien rozdział w swoim życiu i trzeba zaczynać wszystko od nowa,
bez względu na wiek i staż małżeński. Ogarniający strach, żal i poczucie winy, że
jednak się nie udało i nie ułożyło w życiu tak, jak w marzeniach, powstrzymuje od
złożenia pozwu.

Wyśniony książę okazał się gburem interesującym się jedynie telewizorem, gazetami i
jest zakochany, ale raczej w piwku z kolegami, niż w swojej wybrance, tak, jak to
przysięgał przed ołtarzem. Prawda jest taka, że zakochani patrzą na siebie przez
różowe okulary - partner czy partnerka jest bez wad i z wymarzonym charakterem.

Ale kiedy już tworzy się rodzinę i zaczynają się problemy życia codziennego,
zazwyczaj sielanka się kończy. Zaczynają się pierwsze sprzeczki i kłótnie. Zaczynamy
dostrzegać wady, czasami zaczynamy żyć nie razem, lecz obok siebie.

Podobno najgorszych jest pierwszych siedem lat, słyszałam też, że worek soli trzeba
zjeść, by naprawdę zgrać się z współmałżonkiem i żyć w zgodzie, miłości, szacunku i
wzajemnym zrozumieniu. Uważam jednak, że wystarczy, że nauczymy się kompromisu, co
nie znaczy, że zawsze jedna strona ma ustępować.

Jeśli faktycznie przychodzą nam do głowy myśli o rozwodzie to w związkach, gdzie są
dzieci, te decyzje są odsuwane nawet latami. A wszystko "dla dobra dzieci".

Czy rzeczywiście? Słuchanie kłótni rodziców, czy życie w nerwowej atmosferze na pewno
nie wychodzi im na zdrowie. Z drugiej jednak strony, jak odejść od męża, jak sobie
poradzić z dziećmi, z utrzymaniem, z wychowaniem? Ciężko jest to wszystko sobie
wyobrazić i podjąć decyzję.

Jeśli decyzja zapadnie i sąd orzeknie rozwód, powoli dociera do świadomości
informacja, że sprawa jest zamknięta, w końcu jestem wolny/wolna.

Nadchodzi też taki moment, gdy próbujemy to sobie przemyśleć, bo przecież
współmałżonek był taką wielką miłością, spędzone wspólnie chwile, pierwsze pocałunki,
randki, prezenty, kilka lat spędzonych razem i nagle staliście się sobie znowu
zupełnie obcy, często wrodzy. Zaczynają się dziwne wyrzuty sumienia, żal, pustka i
poczucie winy. Czy na pewno tak musiała się skończyć ta bajka z naszym księciem,
księżniczką?

Jeśli tak potoczyło się nasze życie, widocznie tak nam było pisane. Decyzji o
rozwodzie nie podejmuje się z dnia na dzień i pod wpływem chwili, po sprzeczce.
Zawsze jest to przemyślana i świadoma.

Można żałować jedynie straconego czasu, który został poświęcony na odwlekanie
złożenia pozwu. Jeśli nie było możliwości, by się dogadać, pogodzić, spróbować dać
sobie szansę i nauczyć się kompromisu, to po co żyć w związku, który już dawno się
zakończył?

Moja dewiza życiowa dotycząca małżeństwa brzmi: "biednie, skromnie, ale razem i nie
sztuką jest się rozwieść, tylko sztuką jest nauczyć się wspólnie rozwiązywać
problemy". Po rozwodzie mamy szansę ułożyć sobie życie na nowo. Czas leczy rany i
zamiast tkwić w martwym punkcie, jakim jest nasze małżeństwo bez uczuć, zakłamane i
zaprzepaszczone, trzeba zaryzykować rozwodem, by zmienić swój los.