W dniu 2014-01-19 10:41, Hanka pisze:
> Mlodzi ludzie bezwiednie poddaja sie fali hormonow i endorfin, na
> szczescie dla gatunku nie prowadzac rozwazan tego typu na co dzien.
> Jednak, warto wiedziec o tym cokolwiek - chocby po to, aby uniknac ogromnych
rozczarowan typu "on/ona juz mnie nie kocha" - gdy hormony zakonczyly swoj podstawowy
trzyletni okres buzowania, a reszta (akceptacja, oddanie, zaufanie) nie zaistniala.

Ach ci naukawcy, najpewniej amerykańscy. Twierdzą że zakochanie to
endorfiny, przez co jest iluzją. A jest jak najbardziej rzeczywiste.
Szczęście jest rzeczywiste, tak samo jak cierpienie jest.
Gdy ktoś cierpi to dla niego żadne pocieszenie, że "to tylko związki
chemiczne".
Początkowy etap szczęścia z poznania osoby jest niezbędnym, bo nawet gdy
z latami miłość zszarzeje i zrobi się codzienna, to będzie można
pamięcią wracać do tego okresu i widzieć że to ta jedyna.
U mnie zakochanie może trwało/trwa dłużej, ale weźmy okres endorfin
szczęścia: od poznania dziewczyny do tego jak mnie nie chciała to mniej
niż rok, tak z 10 miesięcy.
Potem szczęście przerodziło się w swoje przeciwieństwo, tak że zapadłem
przez laskę w schizofrenię.
Ale mimo że minęło kilkanaście lat i nie mam nawet z nią kontaktu, ten
okres 10 miesięcy sprawia że mam o niej pozytywne mniemanie.
Co innego gdyby małżeństwo było aranżowane i nawet nie było by
początkowego okresu. Do niczego nie można by się odwołać.
A teraz wyobraźmy sobie "tradycyjne społeczeństwo" bez "romantycznych
zabobonów":
Oto mamy zarośniętego 50-letniego chłopa, który podrapał się po głowie i
pomyślał że potrzebuje żony. Udaje się do sąsiada, zawierają transakcję:
sąsiad za wielbłąda da mu 9-letnią córkę za żonę.
Prawda że tak jest łatwiej?