medea pisze:
> Stoję sobie z córką w kolejce w sklepie. Za mną ustawia się starsza
> pani, bardzo miło wyglądająca, a na krześle obok siada jej mąż, starszy
> pan około osiemdziesiątki. Szczerzy zęby w uśmiechu. Odwzajemniam.
> Za chwilę starszy pan do żony (dowcipnie):
> - Stoisz za tą starszą panią, czy za tą młodszą?
>
> Hihihi, hahaha, żart się udał.
> Po chwili pan próbuje dalej, tym razem już do mnie:
> - To pani córka?
>
> Ja (z dumą):
> - Moja.
>
> Starszy pan:
> - Oj, chyba nie pani, bo taka ładna.
> I dodaje dla pewności (z zadowoleniem, że taki żart udany):
> - Bo pani taka ładna nie jest.

Tutaj, żart zamienił się w chamstwo i tak powinien zostać odebrany przez
normalnego człowieka, który poinformowałby po prostu o tym chamskiego
dziadka.
Dlaczego medea postanowiła dalej grać idiotkę, to pewnie nawet sama nie
wie, o ile rzeczywiście ją grała.

> Ja:
> - Ale tatuś za to bardzo ładny.
>
> Starszy pan:
> - a czy tatuś aby jeden?
>
> Powinnam była dać w mordę? Dziadek mógłby tego nie przeżyć.
> Wiecie, nie potrafię na chamstwo reagować, jeśli wcześniej się na nie
> specjalnie nie nastawię. Dlaczego takie rzeczy spotykają mnie zawsze,
> kiedy jestem pozytywnie do świata nastawiona? Chironie, Ty pewnie
> miałbyś teorię na ten temat.
> Ewa

Reagują adekwatnie do sytuacji nie trzeba być na nic przygotowanym, no
bo ciekawe jak można być przygotowanym na chamstwo?
Jaka reakcja byłaby właściwa na końcu tego dialogu, po odpowiedzi 'Ale
tatuś za to bardzo ładny' i jej dalszych konsekwencjach?
Dalsze suszenie zębów jak idiotka czy oburzenie i impertynencja
niekonsekwentna ze wcześniejszą postawą? ;-)

--
http://www.lastfm.pl/music/Tu+i+Teraz/16+Minut