Verne napisał:

> Witam wszystkich.
> Spotkalem sie z sytuacja, gdzie dziecko 10-12 letnie zachowuje sie
> w niezrozumialy dla mnie sposob. Nie potrafi plakac po stracie bliskiego
> czlonka rodziny (rodzicow badz dziadkow), za to zalewa sie lzami, gdy jest
> swiadome, ze przez dlugi czas nie bedzie widzialo sie z np. bliskim kolega.
> Dodam, ze pomimo braku placzu po stracie naprawde kogos bliskiego widac u
> niego duze rozdraznienie i silny stres. Domyslam sie, ze jest to jakies
> zaburzenie psychiczne, osobowosci. Czy ktos moglby udzielic blizszych
> informacji na ten temat? Jak mozna pomoc tej osobie? Czy w przypadku
> pozostawienia tego stanu rzeczy bez jakiejkolwiek reakcji moze dojsc do
> naprawde powaznych zaburzen? Co moglo byc powodem takiego stanu rzeczy?
>
> Pozdrawiam
> Verne

Nic nie napisałeś o tym, jakie były relacje między zmarłym "bliskim członkiem
rodziny", a dzieckiem, a to jest chyba istotne, bo dzieci są bardziej skłonne
do szczerego wyrażania uczuć lub ich braku, niż dorośli.

A oto osobiste wyznanie:

jeden z moich dziadków umarł na raka. Podobno niedługo przed jego śmiercią
powiedziałem mu zlosliwie (ja tego nie pamietam, choc mialem juz 6 lat)
"Dziadku, a ty i tak niedługo umrzesz", zaś jego śmierć nie zrobiła na mnie
żadnego wrażenia poza zadziwieniem, że człowiek może być tak żółty, jak żółty
był mój martwy dziadek.

Dlaczego tak powiedziałem? Ano, nie lubiłem go, bo on mnie nie lubił -
faworyzował mojego kuzyna. Nic rzeczywistego nie laczylo mnie z moim dziadkiem.

Dorosły by pewnie tego nie powiedział, najwyżej pomyślał, ale to nie oznacza,
ze bylem zaburzony.

P.


--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl