Użytkownik "Daruma" <d...@u...reply-to.invalid> napisał w wiadomości
news:slrn.pl.a5885t.84c.daruma@l2p47a.ihar.edu.pl...
> W artykule <a2vih8$2qa$1@news.onet.pl> Krystyna *Opty* napisał(a):
>
> >> Chcesz powiedzieć, że dieta optymalna umożliwia zachodzenie mutacji
> >> wstecznych i tym samym leczy z chorób będących skutkiem defektów
> >> genetcznych?
>
> > Nie mogę tak twierdzić, przecież nie mam na to dowodów. Optymalne
> > dzieci dopiero się rodzą z optymalnie żywiących się rodziców.
>
> Ale jednak tak twierdzisz z niezachwianą pewnością.
>

Na takie domysły mogłam sobie pozwolić po przeczytaniu ciekawej książki
pt: "Symbiotyczna Planeta" Lynn Margulis.

Oto frapujące fragmenty (cytuję) :
..." Geny, jak było już wówczas wiadomo, mieszczą się w jądrach wszystkich
komórek, zwierzęcych i roślinnych, i stamtąd przekazywane są, zwykle w
niezmiennej formie, organizmom potomnym. Determinują one, czy może raczej
kontrolują - o czym dokładnie i szczegółowo dowiedzieliśmy się na
zajęciach - cechy potomstwa. Za sprawą swej osobowości byłam równie skłonna
uznać,
że jądro ma pełną władzę nad komórką."
[...]
"Moją karierę naukową zaczęłam od problemów leżących na uboczu ówczesnych
naukowych mód. Zajmowałam się systemami genetycznymi pomijanymi przez
wiekszość badaczy - tymi, które można znaleźć w pozajądrowych partiach
komórki, w organellach. Sprawy związane z "genami cytoplazmatycznymi"
pociągały mnie od chwili, gdy zetknęłam się z tym pojęciem. Cytoplazma jest
płynną substancją komórki, środowiskiem, w którym przebywają mitochondria,
chloroplasty i inne organelle. Geny, jak uważano wówczas i jak sądzi się do
dziś, skupione są w jądrze.Ponieważ obecność genów cytoplazmatycznych
naruszała to głębokie przekonanie, doświadczenia dowodzące ich istnienia
opisywano nieraz w niewłaściwy sposób. Nie ja pierwsza zwróciłam uwagę na
występowanie genów cytoplazmatycznych. W gruncie rzeczy temat ten poruszało
wielu wcześniejszych badaczy, zajmujących się genetyką komórki, czy - jak
wóczas mówiono - 'dziedzicznością cytoplazmatyczną'.
Jann Sapp, dziś profesor w York University koło Toronto, w pasjonujący
sposób opisuje historię tych badań i poglądów w swej książce 'Evolution by
Association'.
[...]
"Chromosomy - drobne ciała rezydujące w jądrze komórek zwierzęcych i
roślinnych - znane były na długo przed odkryciem struktury kwasu DNA w
r.1953. W czasie, gdy zaczynałam swą karierę naukową, chromosomowa teoria
dziedziczenia miała status prawdy objawionej. Nie nazywano jej już zresztą
'teorią' - nauczano jej jako naukowego faktu: geny , jak koraliki na
sznurku, umieszczone są na chromosomach. Geny te odpowiadały dokładnie
mendlowskim czynnikom: zachowywały się zgodnie z określonymi regułami i
decydowały, czy rośliny będą miały czerwone, białe, czy różowe kwiaty, lub
czy wystąpią analogiczne do tego cechy u zwierząt. Świadectwa obecności
genów w jądrze wydawały się tak przekonujące i niepodważalne, że
nowopowstającą naukę zaczęto nazywać 'chromosomową podstawą dziedziczenia'.
[...]
" Jajo nie jest jednak po prostu workiem zawierającym wypełnione genami
jądro. Botanicy i embriolodzy podkreślali stale, że w komórkach roślinnnych
i zwierzęcych również g e n y (albo c z y n n i k i) c y t o p l a z m a
t y c z n e występujące p o z a jądrem, wywierają wpływ na cechy
osobników.
[...]
"Krótko mówiąc, geny nie muszą koniecznie być skoncentrowane w jądrze.
Zarówno u roślin, jak i zwierząt, część z nich jest rozproszona."
[...]
"Już w czasie studiów byłam przekonana, że teza o pełnej kontroli genów
jądrowych nad całością organizmów roślinnych i zwierzęcych jest nadto
ograniczona i jednostronna. Jak przypadkowe mutacje genowe mogą prowadzić do
wykształcenia się kwiatów lub oczu?
[...]
"Zainteresowanie podobnymi drobiazgami skazywało mnie juz wówczas na ciągłe
przeżywanie intelektualnego osamotnienia. W związku z polityczną orientacją
lat sześćdziesiątych uczelnie coraz więcej czasu i energii poświęcały
sprawom 'przydatności' i 'wdrażania' - w rezultacie wszelkie
przedsięwzięcia, także intelektualne, rozpatrywano pod kątem ich
użyteczności dla człowieka.
W takiej atmosferze, moje zainteresowanie problemem dziedziczenia
komórkowego wyglądało na aspołeczne. To, co mnie najbardziej zajmowało, dla
moich profesorów i kolegów było po prostu bezwartościowe."
Koniec cytatów.