Temat "Obuwie dla niepelnosprawnych" pomalu schodzi z listy dyskusyjnej
pl.soc.inwalidzi a z nim haslo :Godnosc Czlowieka.
Duzo myslalem o tym co napisalem i o tym co napisane zostalo w odpowiedzi na
moj list.
Czas szybko mijal a po glowie pedzily mi mysli dotyczace godnosci czlowieka
i aby je spisac wielu stron nie wystarczyloby. A i czasu na to nie ma za
grosz, stad:

.....prosze wybaczyc mi moj sarkastyczny ton w jakim napisalem list w
odpowiedzi na oferte wspolwlascicieli KAZAR S.C. Przemysl. Przyswiecala mi
przewodnia mysl tak czesto stawiana na liscie dyskusyjnej pl.soc.inwalidzi
: dac ON wedke zamiast ryby.
Moja reakcja na list wspolwlascicieli KAZAR S.C byla jedynie moim glosem,
glosem budowanym na glebokim smutku z powodu poznawania realiow zycia
czlowieka w Polsce, kiedy czlowiek staje sie obiektem wokol ktorego toczy
sie wiele spraw, ktorych w konsekwencji staje sie On ofiara.
Z wypowiedzi na liscie dyskusyjnej pl.soc.inwalidzi uczylem sie duzo o
zyciu ON w Polsce i wielu z Was wspieralo mnie swoim doswiadczeniem. Wiem
jak jest trudno, wiem rowniez jak wiele mozna.

Lista dyskusyjna pl.soc.inwalidzi jest wspanialym miejscem do stawiania
tematow pod dyskusje aby swoja wiedza i madroscia i doswiadczeniem dzielic
sie z drugimi oraz poznawac inne punkty widzenia tych samych spraw i uczyc
sie z wiedzy, madrosci i doswiadczen innych oraz bledy swoje odkrywac w
wypowiedziach innych ktorzy na ten sam temat maja inne zdanie......

Przepraszam wszystkich uczestnikow i czytajacych liste dyskusyjna
pl.soc.inwalidzi ktorym sprawilm przykrosc swoim listem do
wspolwlascicieli KAZAR S.C., samych wspolwlascicieli KAZAR S.C. i tych kogo
ten list oburzyl czego dowod mialem na liscie i w mojej korespondencji
prywatne.

Dziekuje tym samym za zrozumienie moich intencji ktore wyraziliscie tak na
liscie jak i w korespondencji prywatnej.

Jestem z wami bo jak wy jestem czlowiekiem stawiajacym czolo przeroznym
trudnosciom ktore zycie w darze nam niesie, a jestem dla was, bo przez wiele
lat wedrowki po swiecie gromadzilem doswiadczenia ktorymi moge wam sluzyc.
Jedno wiem z pewnoscia, ze to co jest dzisiaj jest w takiej a nie innej
formie moze inaczej wygladac jutro. Wiem z pewnoscia, ze przyszlosc my sami
budujemy i im wiecej bedziemy wymagac od siebie a nie od innych, tym wiecej
posiadziemy aby i inni mogli z tego skorzystac. To jednak kosztuje i i
wymaga od nas podjecia decyzji: przyjac latwiesze rozwiazanie ktore
wyrywkowo zaspokoi bierzaca potrzebe dzis czy ciezka przaca i wyrzeczeniami
realizowac to co bedzie owocowac w przyszlosci w szerokim zakresie .

Na liscie dyskusyjnej pl.soc.inwalidzi padlo wiele dobrych i mocnych slow:

Uczcie sie
Sami sobie
Nic co dla nas bez nas
Dac wedke zamiast ryby
Prawo czlowieka
Godnosc czlowieka ........

.......Na rynku nie bylo podsuwaczy i ludzie wynosili je ze szpitali aby
miec dla obloznie chorych w domu. W tym czasie widzialem na polkach w Cezalu
ich
stosy, stosy podsuwachy, ktorych zaczynalo juz brakowac w szpitalach.....
Byl to czas odgornego zarzadzania.
Pewnego dnia instalowalem podwieszki do cwiczen w domu mlodego czlowieka
ktory ulegl wypadkowi i lezac od miesiecy w lozku gnil. Smrod zywcem
rozkladajacego sie ciala pamietam do dzis. Pamietam tez ze matka w miejsce
podsuwacza miala puszka po konserwie......
Bylo to w malej miejscowosci w woj. bydgoskim - byl rok 1981.

Byl rok 1989 i druga strona kuli ziemskiej. Siedzial przede mna na wozku
mlody 23 letni czlowiek. Mial
wypadek samochodowy na miesiac przed slubem. Jego narzeczona zginela.
Jedyna czastka jego ciala ktora poruszal byla warga i jezyk. Dla niego
budowalem EWI (elektryczny wozek inwalidzki) ktorym mogl jezdzic i z ktorego
mogl kontrolowac oswietlenie w pokoju, telewizor , radio i telefon. Mogl
pisac na komputerze to co chcial powiedziec. Zaczynal odbudowywac swoje
zycie.
Wiem ze wrocil na uniwersytet. Widzilem jego trudne zycie i jego postawe
sluzenia innym mimo wlasnych slabosci i jakze wielkich wlasnych potrzeb.
Do dzisiaj jest dla mnie wzorem czlowieka ktory zawsze mowi co jeszcze i jak
mozna zrobic w miejsce czego nie ma i nie mozna. On budowal we mnie wiare ze
tak duzo mozna zrobic jesli ma sie cel i wytrwale szuka sie srodkow aby go
osiagnac. Zrozumialem tez wtedy ze z rezultatow takiej pracy korzysta czesto
dopiero kolejne pokolenie. Ale on pokazal mi wlasnym przykladem ze warto to
robic.
Od spotkania z nim postanowilem ukierunkowac moja prace zawodowa na
usprawnianie ruchu ludzi ktorzy w wypadkach , przez chorobe utracili
zdolnosc poruszania sie, albo nie posiedli jej od urodzenia i nigdy nie
zapomnialem moich doswiadczen z 1981 roku.

Jeszcze raz napisze, ze lista dyskusyjna pl.soc.inwalidzi jest wspanialym
forum do dyskusji, dzielenia sie doswiadczeniami jak rowniez do wyzwolenia
wlasnych mysli ktore innym moga posluzyc do refleksji.

serdecznie pozdrawiam

Joseph Rock