Fragile <e...@i...pl> napisał(a):

> On 13 Wrz, 14:24, " " <l...@g...SKASUJ-TO.pl> wrote:
> > [...]
> >
> Witaj :)
>
> Nie odpisywalam na poprzedniego posta, poniewaz... :)
> Od samego poczatku wydawalo mi sie, ze powinienes wybrac sie do
> psychiatry. Jednak wiem, jak negatywnie ludzie bywaja nastawieni do
> tej specjalnosci, i do wizyt w gabinetach psychiatrycznych. Troche
> zmeczona jestem namawianiem do korzystania z pomocy psychiatry :)
> Poniewaz przekonana bylam, iz Ty rowniez negatywnie potraktujesz moja
> propozycje, nie komentowalam Twojego postu.

Ja chyba rzeczywiście jestem niestandardowym przypadkiem, ponieważ moje
odczucia co do takiej wizyty to głównie... ciekawość. :) Jestem niesamowicie
zainteresowany dowiedzeniem się czegoś o moim mózgu. Sam fakt tego, iż
odkryłem, że postrzegam świat trochę inaczej niż inni ludzie skłania ku wielu
ciekawym przemyśleniom z pogranicza psychologii i filozofii chyba. :) Ciekawe
czy to, że o moim schorzeniu myślę raczej w kategoriach obserwatora i badacza,
niż podmiotu i pacjenta, też okaże się dla lekarza czymś istotnym. :)

> Moim skromnym zdaniem cierpisz na zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. Na
> tego typu zaburzenia stosuje sie zazwyczaj (chociaz nie zawsze) leki z
> grupy SSRI...

Dzięki wielkie za informacje z przebiegu terapii. Właśnie tego szukałem -
jakichś konkretnych informacji na co mogę się przygotować.

> Cieszy mnie jedno- ze chcesz sobie pomoc, ze chcesz szukac pomocy, ze
> zdecydowales sie na wizyte u psychiatry (ktorej, tak na marginesie,
> nie ma powodow sie obawiac :). Chec to podstwa, i smiem twierdzic, ze
> wiecej jak polowa sukcesu :)

Ja przede wszystkim chcę się dowiedzieć więcej o sobie. I jednocześnie o
innych ludziach, bo okazało się, że w pewnych kwestiach nie są tacy, jak ja.
:) Kiedy się nad tym zastanawiam, to nawet nie kieruje mną chęć wyleczenia
się. Bardziej właśnie dowiedzenia się więcej o sobie i odkrycia tego
wszystkiego, co do tej pory uważałem za standardowe i charakteryzujące większą
część społeczeństwa, a co okazuje się moim odstępstwem od normy. To nawet miła
myśl - sposób funkcjonowania mojego mózgu w jakimś stopniu różni się od
standardowego. ;)

Z drugiej strony - teraz myślę o tych okresach, kiedy przez miesiące nie
wychodziłem z domu w celu innym, niż po jedzenie. Rok temu zawaliłem przez to
semestr studiów. Nie wyszedłem z domu żeby zanieść indeks do dziekanatu
(egzaminy zaliczone). To wszystko sprawiło, że zacząłem się zastanawiać, że
może... to nie było takie zwyczajne "nie chce mi się" i może coś z tym można
zrobić, żeby się nie powtórzyło? Od tamtej pory sytuacja jest trochę inna -
jest w pobliżu ktoś, przed kim byłoby mi w takiej sytuacji bardzo wstyd i
dlatego staram się robić chociaż tyle, ile potrzeba żeby nie zaprzepaścić
istotnych rzeczy. Ale może inni ludzie wcale nie muszą się tak bardzo starać i
walczyć ze sobą?

> Powodzenia i wytrwalosci :)
Dziękuję. :)

--
Wysłano z serwisu Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/