bo to nie trwa chwile to trwa kilka lat
kilka lat to chyba nie potrzeba chwili,
czy to moze juz nawyk, przyzwyczajenie?
na chwile to ja potrafie byc z ludzmi, na dluzsza mete to to cale
spoleczenstwo jest nie dla mnie - ani ja nie chce byc przydatny dla
spoleczenstwa, ani nie chce byc od niego uzalezniony - ale jak to
zrobic?
Gdyby to byla potrzeba chwili to by mijala - u mnie potrzeba chwili
jest byc blisko kogos, blisko ludzi, blisko spoleczenstwa, pozniej to
mija - przechodzi tak szybko, ze nawet ciezko sie zorientowac kiedy i
znow chce byc sam.
Tak jak by bardzo mala praktycznie minimalna czastka mnie byla
zainteresowana tym, ale dominuje u mnie chec bycia samemu.

I wlasnie dlatego wnioskuje, ze powinienem byc sam, kompletnie
przestalem ufac ludziom i to dawno, dawno temu.
Nie dlatego bo tak mi latwiej, dlatego, ze ludzie ida w zupelnie innym
kierunku niz ja, i na sile chca mi cos wmowic, cos czego ja nie chce/
nie potrzebuje.

Brak jakichkolwiek wiezi z ludzmi, nie ciagnie mnie do rozmowy z nimi,
gram sobie w gierki slowne z nimi bo oni ze mna w nie graja -
wyplukalo mnie juz to kompletnie z uczuc do nich.
Moje emocje nie ciagna do ludzi wieksza wiez mam z maszynami niz z
ludzmi, i nie chodzi mi o materializm, bo to jest akurat praktycznie
kompletnie pomijalne w mojej hierarchi.
Po prostu maszyny sa proste, latwo je zrozumiec, nie graja z toba a ty
z nimi.
A ldzie sa tylko po to by grac, czy tego chca, czy nie chca kazdy z
nas gra, jedni po prostu o tym wiedza inni nie, jedni robia to z
premedytacja inni nie, ale kazdy z nas gra - a ja mam gdzies ta gre.
Im czesciej widze ludzi tym czesciej gram, bo oni graja.

Ten post tez jest czescia mojej gry - prawde mowiac malo mnie obchodzi
co mi odpowiecie - jedyny powod dla ktorego pisze tego posta to
ciekawosc czy ktos mi odpisze, a jesli opisze to co mi odpisze. Nic to
nie wniesie do mojego zycia, oprocz zaspokojenia mojej ciekawosci.

So, let's play :)

PS. Pytanie pomocnicze, czy jestem uosobieniem zla?