On Fri, 28 Apr 2000 10:57:14 GMT, "Robinet" <r...@p...onet.pl> wrote:

>No tak - podejscie "rozumiejace" :) - kto wie, moze bysmy sie "dogadali" ;)

Skontaktuję sięgdy zmienie orientację seksualną i będę wolny :-)

>Ale ja jeszcze chyba nie osiagnalem takiego stopnia wtajemniczenia ;). Moze
>studia psychologiczne sprzyjaja takiemu mysleniu, jak Twoje (chodzi mi
>konkretnie o przestrzeganie owych trzech punktow) ? Jak sadzisz?

Szczerze powiedziawszy nie wiem o co Ci chodzi :-)

Jeżeli masz na myśli to, że studia psychologiczne ułatwiają i ulepszają
funkcjonowanie np. emocjonalne w związkach z kobietami, to raczej Cię
rozczaruję. Z calą pewnością ma się świadomość pewnych rzeczy, mechanizmów
itp, ale jednocześnie nie ma się magicznej zdolności wyabstrahowania się z
danej sytuacji (tj. zamiany ja-uczestnik w ja-obserwator), a wiec nie ma się
kontroli nad zachowaniem istotnie większej niż każdy inny czlowiek o
podobnej strukturze osobowosci (stąd między innymi wynika postulat
profesjonalnego zdystansowania do klienta, jakże sprzeczny z wizją
psychologa-przyjaciela).

Z całą pewnością nie jest też tak, jak niektórzy idealiści chcieliby to
wiedzieć, że psychologię studiują (lub powinni studiować) ludzie o jakiś
wyjątkowych zdolnościach interpersonalnych. Powiem więcej, z badań
obejmujących studentów i absolwentów mojego uniwersytetu (Wrocławskiego)
wynika, że przyszli psychologowie są średnio bardziej introwertyczni i
neurotyczni niż populacja generalna.

A więc ponownie: czym innym jest wiedza zdobywana na studiach, którą można z
powodzeniem stosować na osobie trzeciej (i jej problemach), a czym innym
własna zdolność do dobrego funkcjonowania w prywatnych relacjach
interpersonalnych. Widać to także z drugiej strony: są ludzie którzy dobrze
radzą sobie we własnym życiu, ale tak naprawdę nie potrafili by nikomu
pomóc. To po prostu nie jest ta sama umiejętność.
---
Pozdrawiam

Michał Kulczycki AKA Ronan

>> SALVE LUX POST TENEBRAS <<