>> No to wypuszczam żywioły.
- Wchodzę.

Mi się wydaje, że jako człowiekowi racjonalnemu, niemożliwe jest dla mnie
odrzucenie rzeczy tak racjonalnej jak wiara. Dla mnie magiczny aspekt
działania wiary jest weryfikowalny w 300%. Wychowany zostałem jako wierzący,
praktykujący na siłę. Oczywiście w nic nie wierzyłem. Przy pierwszej
możliwości zostałem totalnym ateistą w formie możliwie niekolidującej z
resztą społeczeństwa. Jak już o sobie mówiłem nie interesuje mnie nic co nie
działa, więc nie mogłem pominąć i tego ważnego zagadnienia. Idąc dalej i
poszukujac własnej prawdy dotarłem do tego samego miejsca tylko od zupełnie
innej strony. Dla mnie Bóg nie ma nic wspólnego z facetem z wąsami ani z
wężem, ani ze Słoncem, ani z facetem siedzącym w kwiecie lotosu. Nie
interesują mnie żadne średniowieczne obrządki i patrząc z zewnątrz jestem
dalej totalnym ateistą drwiącym z kumplami z kościoła i z dorosłych facetów,
którzy nie potrafią przejść 10 metrów bez padnięcia na kolana. Bóg jest dla
mnie bezosobowym czynnikiem o ogromnej potędze. Kiedy to zrozumiałem
zacząłem się interesować metodami dotarcia do niego i podpięcia się do
"źródła mocy" w czysto samolubnych celach. (btfw, odkąd zrozumiałem, że
nawet altruizm pozwala zaspokoic swoje potrzeby altruisty, to postanowiłem,
że nie ma co się dalej wstydzić, że działa sie na własną korzyść.)
Doszedłem w swojej wędrówce do kilku moim zdaniem racjonalnych wniosków:
- niemożliwe jest dotarcie do źródła mocy bez uprzedniego wygenerowania
czynnika wiary "jakby w ciemno". W tej branży nie ma zakupów na kredyt.
Tutaj następuje oddzielenie żółtodziobów od prawdziwych facetów.
- proecs dotarcia do "Tego" wydaje mi się, że jest wprost proporcjonalny do
wiary a odwrotnie proporcjonalny do sześcianu zasianych wątpliwości.
- podłączenie się do nieskończonej inteligencji najlepiej odbywa sie w
zmienionym stanie świadomości.
- ten stan świadomości jest związany z wewnętrznym spokojem i relaksem. Na
jego osiągnięcie dobrze wpływa izolacja od bodźców, zamknięte oczy,
samotność i doświadczenie w schodzeniu na głębsze zakresy (np stan alfa).
- do tej pory ciągnę z tego ile się da -praktycznie nie ofiarując nic w
zamian. Pod tym wzgledem To faktycznie przypomina mi nieskończoną miłość.

Ani się obejrzałem a jakiś rodzaj modlitwy uprawiam częściej niż większość
kosciołowych babci, a myśli o Jego potędze mam częstsze niż raz w tygodniu
na mszy. (Z kościołem nie mam nic wspólnego). Używam Tego nie dla jaj, tylko
dla przepchnięcia swoich spraw na padole. Sposób w jaki załatwiam swoje
problemy nasuwa nieodparte wrazenie, że ręka Boska panuje nad sytuacją.
Jestem wolny od ciemnoty, uciążliwych obrządków, nieżyciowych przekonań i
całej masy narosłych przez wieki kretynizmów wokół idei Boga jakie zdają się
towarzyszyć rzeszom wiernych. Z braku balastu jestem najbardziej zadowolony,
bo nie tracę czasu na bzdury i zauważyłem np. że też nie ma problemu gdy
chodzi mi o kasurę. Cokolwiek To jest -jest to moim kumplem, którego się nie
boję. Kiedykolwiek chcę odwołuję się do tych zasobów i cały czas To jest
gotowe. Natomiast ja nie zawszwe jestem gotowy do odwołania się do Tego.
Po latach napieprzania na oślep w końcu na własnej skórze zrozumialem
fragment z Biblii, że Bóg tym, którzy w niego wierzą daje więcej we snie niż
pracującym przez tydzień, (czy coś takiego) i że na próżno strzeże się
miasta kiedy Bóg go nie strzeże. Czyli mogę sobie dowolnie kombinować, ale
tak długo, jak nie podepnę się do źródła mocy niewiele mi z tego przyjdzie.
Byłbym bardzo nierozsądny, gdybym zignorował takie przyrzeczenie. To, że
mogę z Tego skorzystać albo nie -zgadza się z moim poglądem, że jestem za
wszystko odpowiedzialny i uwalnia mnie od magicznego myślenia i od
determinizmu.
Jeżeli ludzie w każdej cywilizacji mieli jakąś religię, to chyba coś w tym
jest? Starałem się oddzielic części wspólne od bzdur. Właśnie wiara przewija
się w każdej wierze z zaskakującą regularnością. Dla mnie wiara zyskała też
odświerzony wymiar, że nie tylko wierzę w to coś, ale żeby to zadziałało
musze absolutnie wierzyć, ze to dla mnie zadziała każdorazowo, kiedy czegoś
zechcę. Sprawa jest trochę bardziej zagmatwana, bo do zadziałania czynnika w
świecie fizycznym potrzebne są trzy wzajemnie konwertujące czynniki: wiara,
pragnienie i oczekiwanie, dodatkowo skuteczny sposób na przekazanie
zagadnienia. Czyli jak ktos bardzo, bardzo chce, to udział pozostałych
czynników może być mniejszy. Dla mnie współdziałanie tych trzech czynników
to przejaw działania Boga. Widziałem to w akcji już tyle razy, ale za każdym
razem wprawia mnie to w zdumienie. Niektóre "przypadkowe" rozwiązania
palących problemow przynoszą na myśl jedynie rozstepujące sie morze.

> Zastanawiałem się nieraz, jak ludzie godzą potrzebę wiary w COŚ z
> obecnie panujacym paradygmatem, który każe być przygotowanym na
> odrzucenie tego, co aktualnie jest uznawane za prawdziwe.

Jestem przygotowany na dalszą ewolucje mojego śwaitopoglądu. Jeśli będe mieć
czym zastąpić dotychczasowe podejście z równie dobrym skutkiem, to wezmę to
pod uwagę.
Jak ktoś mądry powiedział, nie interesuje mnie już więcej prawda. Bardziej
mnie interesują kłamstwa, które działają. - jakiś taki był tego sens.