Katarzyna Dziurka wrote:
>
> Sokrates wrote:
>
>>Dlaczego stanowienie odrębnej
>>rodziny mimo coraz większych trudności w storzeniu jej
>>prowidlowego obrazu i funkcjonowania jest ważniejsze? Czy
>>można stworzyć szczęśliwą rodzinę w rodzinie
>>wielopokoleniowej, czy jest to już totalny anachronizm i zło
>>konieczne?
>
>
> Oczywiscie, że jest to możliwe, ale jest tez trudne. Wybierajac tylko TZ
> nie obywa sie bez konfliktów. W rodzinie wielopokoleniowej jest wiecej
> osób, do których trzeba sie dostosować lub które się muszą dostosować a
> z tego wynika wieksza mozliwosc potenjalnych konfliktów. Najtrudniejsze
> jest to dla strony, która "wchodzi" do tej wielopokoleniowej rodziny, bo
> co tu dużo poisać - jest w mniejszosci i to ona musi sie w większym
> stopniu dostosować do panujących zwyczajów.

Zawsze wchodzisz do cudzej rodziny - kazirodztwo jest nielubiane.
Relacje są nieubłagane: istnieją. Tylko konkretne zachowania twojego
partnera/partnerki są dla Ciebie mniej lub bardziej zagadkowe/anonimowe
kiedy tworzycie rodzinę atomową (po kim on/ona to ma?). W miare upływu
lat zaczynamy powielać coraz wiecej wzorców wdrukowanych nam do głów
przez przykład. Bywamy zaskoczeni zmianą w zachowaniu partnera. W
rodzinie wielopokoleniowej jest "kawa na ławę".


Jest również
> niebezpieczeństwo uczestniczenia innych członków rodziny w sporach
> młodych, a to nie zawsze cementuje związek.

Związek najbardzie cementuje umiejętność przezwyciężania
kryzysów/sporów. Im szybciej to zauważą tym lepiej. Najlepiej jeszcze
przed ślubem zamiast sypiać ze sobą (w czym większość par damsko-meskich
jest do siebie przyjaźnie i owocnie ustosunkowana) kłócić się ile
wlezie. A najlepiej o rodzinę i z jej udziałem.

Tak więc osobie "wchodzącej"
> musi w zasadzie odpowiadać nie tylko TZ ale i cała jego/jej rodzina wraz
> ze wszystkimi zwyczajami tam panujacymi - tak domowymi jak żywieniowymi
> i dotyczacymi wychowania dzieci.

Zgadza się.


>
> Katarzyna


Andrzejek