No, nareszcie. Po wszystkim. Siostra jakoś się ustatkowała. Dziękuję
wszystkim za dobre rady. Ona stwierdziła, że chyba już jest ok, bo gdyby
jemu (temu pierwszemu) choć trochę na niej zależało to by coś zrobił. A że
nic nie robi to widocznie nie jest tego wart i dobrze, że to się stało
teraz, a nie za pół roku. Po dwóch tygodniach cierpienia chyba przeszły jej
wyrzuty sumienia. Ale z kolei ze mną jest coś nie tak. Ale co ja tu będę
wszystkich zanudzać. Nieważne.
Powinnam założyć listę pt."Perypetie Ady i jej siostry". ;-(


Pozdrawiam,
Ada i jej Wraczek, oraz dwa żółwiki
d...@w...pl

--
"(...)Jak długo można odwracać głowę i udawać, że się nie widzi?
(...)Ile trzeba mieć uszu by usłyszec płaczących ludzi?
Ilu jeszcze umrze, zanim stanie się jasne, że zbyt wielu już zginęło?"
[Bob Dylan "Blowin' in the wind"]