> Od niedzieli będę przez cały lipiec jak to się mówi
> słomianym wdowcem.

Mojego ukochanego też to czeka, tylko na przełomie lipca i sierpnia. Na
miesiąc zostaje sam i z jednej storny mu zazdroszczę - swobody, luzu,
nieskrępowanego wylegiwania w łóżku i robienia z mieszkania pobojowiska:) z
drugiej współczuję - ile potrzeba właściwie tej wolności, chłopak zatęskni
się za córeczką, obowiązkami, pusta, smutna chałupa do której trzeba wrócić
i nie ma do kogo ust otworzyć.
Jeżeli chodzi o obowiązki - nie będzie ich miał, to ja wyjażdzam z dzieckiem
i to do mnie będzie należała organizacja życia w nowym miejscu (a odkąd mam
córkę nie lubię zmian), czasami sobie żartuję, jak to odpoczne i zrelaksuję
się nad morzem sama z 2 latkiem, którego upilnować nie można:) To do mnie
należeć będzie pranie w ręku ciuchów, wysłuchiwanie jęków dziecka (ona z
tych marudnych...), wydziwianie nad talerzem (ostatnio bąbel nic jeść nie
chce), zabawy, wymykanie się samotne do głupiej toalety. Jednym słowem -
słomiana wdowa:)
Ale tak po zastanowieniu, nie zazdroszczę mężowi nie wytrzymałabym rozstania
na tak długo z Weroniką, poza tym jestem zwierzęciem stadnym - nie lubię
samotności, muszę mieć przy sobie to czarowne "ciepełko"...


Co byście
> napisali o wzajemnym odpoczywaniu od siebie.?

Nic, ja tego nie rozumiem, czasami okoliczności zmuszają nas do podjęcia
tego typu decyzji ale sama z wyboru nie zdecydowałabym się na to. Czułabym
zaniepokojenie, gdyby mój mąż zaproponowałby osobny wyjazd pod pretekstem
"odpoczynku". Coś mi tu nie gra...
Pozdrawiam
Wanda