Nowy lepszy tren R napisał(a):
> "Ruby Harrol-Claesson jest prezesem Skandynawskiego Komitetu Praw Cz�owieka
> oraz adwokatem. Jej wizyta w Szwajcarii przyczyni�a si� do odrzucenia
> podob-nego projektu, jaki obowi�zuje w Szwecji. Do Polski zaprosi�y j�
> Stowarzyszenie Rzecznik Praw Rodzic�w i Zwi�zek Du�ych Rodzin 3+. Zabra�a
> g�os na posiedzeniu po��czonych komisji senackich. Pochodzi z Jamajki.
> Mieszka w G�teborgu z m�em in�ynierem, z kt�rym ma dwie c�rki i syna.
>
> Przemys�aw Kucharczak: Polski Sejm przyj�� nowelizacj� ustawy o przemocy w
> rodzinie. Jak jďż˝ Pani ocenia?
> Ruby Harrold-Claesson: ? Otrzyma�am t�umaczenie nowego polskiego prawa.
> Widz� bardzo du�e podobie�stwa mi�dzy prawem obowi�zuj�cym w Szwecji a
> polskim projektem. Tak�e w szwedzkim prawie jest przepis, kt�ry zabrania
> poddawania dzieci karom cielesnym i innym formom upokarzania. To prawo,
> wprowadzone w Szwecji w 1979 roku, by�o niepotrzebne. Nie rozwi�za�o
> �adnego problemu, ale za to spowodowa�o uznanie za przest�pc�w zwyk�ych
> rodzic�w.
>
> To znaczy?
> ? To prawo sprawi�o, �e rodzice w Szwecji obawiaj� si� swoich dzieci.
> Rodzic nie mo�e ju� nakaza� dziecku, �eby za kar� posz�o do swojego
pokoju,
> bo jest to uznawane za upokarzanie i z�amanie prawa. Dzieci s� edukowane
> ju� w przedszkolach i szko�ach podstawowych, �e rodzice nie maj� prawa ich
> uderzy�, niezale�nie od tego, co dziecko zrobi. Dlatego ju� ma�e,
> sze�cioletnie dzieci cz�sto m�wi� nauczycielom: ?Ja mog� ci� uderzy�,
ale
> ty nie masz prawa mi nic zrobi�?. Mamy te� w Szwecji dzieci, kt�re dzwoni�
> na policj�, �eby donie�� na swoich rodzic�w z zupe�nie b�ahych
powod�w.
> Cz�sto si� u nas zdarza, �e dzieci policzkuj� swoich rodzic�w i
ordynarnie
> ich wyzywaj�, a rodzice nie maj� na to �adnej mo�liwo�ci reakcji.
>
> Ale brak reakcji to przecieďż˝ krzywda dla samych dzieci?
> ? Efekt jest taki, �e szwedzkie dzieci nie maj� szacunku do nikogo: ani do
> rodzic�w, ani do os�b starszych. W autobusach m�odzie� zawsze siedzi, a
> starsi ludzie stojďż˝. Za swoje zachowanie szwedzkie dzieci sďż˝ nielubiane w
> wielu krajach Europy. W zwi�zku z ich skandalicznym zachowaniem do naszych
> ambasad nap�ywaj� pro�by, by szwedzkie ministerstwo edukacji zakaza�o
> wyjazd�w wycieczek szkolnych poza granice kraju. Przywioz�am do Polski
> jeden z plakat�w, kt�ry powsta� w zwi�zku z wizyt� szwedzkiej wycieczki:
> ?Skandynawowie, rujnujecie nasze miasteczko. Wyno�cie si� i nigdy nie
> wracajcie?."
>
> http://bit.ly/xktMXq


Szwedzki model
Magda spędziła ostatnio dwa tygodnie w Szwecji, skrupulatnie, jak to
ona, zwiedzając kraj wzdłuż i wszerz. Byłam ciekawa, czy widziała na
ulicach coś dziwnego. Zwyrodnienia jakieś, dziwactwa szwedzkie u
obywateli? Czy Szwedzi są inni niż Polacy, kiedy się na nich patrzy,
kiedy na przykład piją w bistro poranną kawę? Magda była pewna, że
zapytam o pasztet z renifera, a ja zboczeń u Szwedów szukam. Zażądała
wyjaśnień.
Droga Magdo, oto one.
Szwecję obywatele szwedzcy nazywają czasem czule "Matką Szwecją".
Szwedzki system opieki socjalnej z polskiej perspektywy sprawia
wrażenie luksusowego: długie urlopy macierzyńskie i tacierzyńskie,
wysokie dodatki na dzieci, alimenty płacone przez państwo, kiedy
ojciec nie może ich płacić, bezpłatne przedszkola i żłobki (opłata
jest, ale symboliczna), itd., itd. No dobra, ale co to ma wspólnego ze
zboczeniami?
Już, już. Zaczęłam od tej socjalnej bajki, bo to w niej naukowcy
upatrują źródła zmian, jakie zachodzą ostatnio w tradycyjnej
szwedzkiej rodzinie. Można by właściwie powiedzieć, że coś takiego jak
"tradycyjna rodzina" (mama, tata, przynajmniej dwoje dzieci, oparcie
na autorytecie ojca; struktura sztywna, formalna, zhierarchizowana,
ścisły podział obowiązków na męskie i kobiece) w Szwecji zaczyna
zanikać. W miejsce tradycyjnej rodziny pojawiają się tak zwane rodziny
nowoczesne (oparte na modelu demokratycznym, nieformalne, bardziej od
rodziny tradycyjnej elastyczne, jeśli chodzi o podział pracy w
gospodarstwie domowym i nie tylko). Bywa, że w nowoczesnej rodzinie to
mama pracuje, a tata zajmuje się dziećmi. Nie muszą wcale mieć ślubu.
Konkubinat to coraz popularniejsza forma legalizowania związków.
W Szwecji w 2002 roku zawarto 38 tys. ślubów, a 31tys. par małżeńskich
się rozwiodło. Rocznie około 12 tys. dzieci trafia do rodzin
zastępczych. Pary homoseksualne układają sobie życie na tych samych
prawach co heteroseksualne. Około 40 tys. dzieci jest wychowywanych
przez pary gejów i lesbijek. Rząd zastanawia się, czy nie refundować
lesbijkom zapłodnień in vitro w państwowych szpitalach, a niektóre
partie polityczne rozważają, czy nie zalegalizować związków
poligamicznych (skoro nie można ograniczać możliwości zawierania
małżeństw osobom tej samej płci, to dlaczego ograniczać obywatelom
prawo wyboru co do liczby osób w małżeństwie?).
To tylko garść ciekawostek z życia Szwedów, naszych w sumie całkiem
bliskich sąsiadów. Szwedzka rodzina należy do najbardziej
równouprawnionych na świecie, co w ostatnich latach zaowocowało
znacznym wzrostem dzietności Szwedów.
Szwedzcy konserwatyści mówią o kryzysie rodziny. Tylko czym jest
rodzina w ogóle? Dlaczego uważamy, że model mama-tata-dzieci to
najlepszy model na świecie? Taki na przykład awunkulat, czyli rodzina,
w której najważniejszym opiekunem dzieci jest nie ojciec, ale brat
matki, jest popularna u Trobriandczyków, Indian Navaho i mieszkańców
Wysp Salomona... Dobrze, może to przykład zbyt egzotyczny, wróćmy do
Europy. Co z rodzinami niepełnymi, zastępczymi, zrekonstruowanymi,
opartymi na związkach homoseksualnych czy wreszcie z rodzinnymi domami
dziecka? Dlaczego uważamy je za gorsze, mniej wartościowe?
Specjaliści uważają, że "Matka Szwecja", zapewniając swoim obywatelom
ogromne bezpieczeństwo socjalne, pozwoliła ludziom żyć tak, jak
naprawdę chcą żyć - ekonomiczny aspekt, który według niektórych
socjologów ukształtował tradycyjny model rodziny, ma obecnie
drugorzędne znaczenie. Od kiedy kobiety zarabiają nie (albo niewiele)
mniej niż mężczyźni, feminizm staje się coraz popularniejszy,
homoseksualizm przestaje być traktowany w kategoriach grzechu
śmiertelnego, a do zapłodnienia nie jest konieczny akt seksualny,
klasyczny model rodziny ma coraz mniejsze uzasadnienie. Jeśli dodamy
do tego zmieniające się też nieustannie sposoby produkowania dóbr i
preferencje konsumpcyjne, podejście do religii, obyczajowości,
otrzymamy ciekawy i chyba jeszcze nie wpełni ukształtowany model
rodziny epoki postindustrialnej. Ale co ze zboczeńcami, co ze
zboczeńcami? - dopytuje Magda.
Wreszcie udało mi się dotrzeć do puenty. W naszym kraju często nazywa
się zboczeńcami homoseksualistów, mówi się o upadku cywilizacji i
konieczności chronienia za wszelką cenę tradycyjnego modelu rodziny.
Byłam ciekawa, czy u zamorskich sąsiadów, tak dalece od tradycji
odsuniętych, widać tych zboczeńców na ulicach. Czy dzieci mają
znerwicowane, czy znarowieni są i wyuzdani? Czy rzeczywiście
tradycyjny model rodziny jest jedyną ostoją społecznego ładu, czy bez
niego społeczeństwa dziczeją i szaleją?
Magda mówi, że z tego, co widziała na ulicach, wynika, że Szwedzi są
szczęśliwi. Uśmiechają się, dzieci mają zadowolone, ulice czyste i
bezpieczne. Wyglądają tak samo jak my. Albo nawet trochę lepiej, bo
wiadomo, ekonomia, ekonomia...
To oczywiście o niczym nie świadczy. Na rzetelną ocenę szwedzkich
zmian społecznych trzeba będzie poczekać przynajmniej jedno pokolenie.
Tyle tylko, że to wszystko bardzo ciekawe. Kiedy spojrzeć na świat bez
uprzedzeń szeroko otwartymi oczami, nic nie wydaje się oczywiste i
ustanowione raz na zawsze.
Marianna Kalinowska

http://www.kafeteria.pl/przykawie/obiekt.php?id_t=59
4