> Mialam dzis ciezki dzien w pracy - szef wyl na nas, my - potajemnie - na
> szefa, a ze atmosfera jest napieta jeszcze z powodu przepychanek pomiedzy
> szefami, opier...lam kumpele. Fakt, nalezalo jej sie, bo zrobila mase
> bledow, ktorymi chciala obarczyc m.in. mnie, ale teraz czuje, ze znizylam
> sie do poziomu przekupy na rynku. Nie pokazalam klasy bedac "ponadto" i
nie
> dajac sie wyprowadzic z rownowagi. Przez chwile mialam glupia satysfakcje,
> gdy kumpela zrobila sie malutka ze wstydu ale jednoczesnie syczac
pokazalam
> swa slabosc. Wiec - mam pytanie, co jest Waszym zdaniem lepsze -
przemilczac
> podrygi nerwowych wspolpracownikow, czy na biezaco tupac noga pokazujac
"mi
> nie wleziesz na glowe"?

Moj sposob (nie wiem czy najlepszy, narazie jakos dziala)
to nie wciagac sie w "nerwowa gre". Zauwazylem, tez ze
- jak piszesz - charakterystyczne jest, ze to ktos "nakreca"
taka atmosfere, zwykle szefostwo, albo jakis "toksyczny" pracownik.
Szefostwu nie da sie za bardzo powiedziec "przestan histeryzowac",
"co takis wsciekly nie wiadomo na co", wiec nerwy schodza na
podwladnych pracownikow.
Moj sposobik, to od samego poczatku "nerwow", separowanie sie
od nerwowej sytuacji. Np. przez niby-naiwne pytania
"czemu tu tak nerwowo?". Ale nie zeby udawac, ze sie niewidzi,
ze jest nerwowo, wrecz przeciwnie, wlasnie takie proste, "zimne"
pytania o przyczyne sytuacji... ciezko to wytlumaczyc.
Fakt, ze niektorzy ludzie sami prowokuja, zeby ich opieprzyc,
a potem nagle staja sie tacy milusinscy, do rany przyloz, bardzo,
bardzo akich nie lubie.
Jeszcze jedno: bylem kiedys - wydaje mi sie ze w gorszej sytuacji,
w firmie panowaly nie nerwy (ktore jednak widac), ale bardzo sliska
rywalizacja, taka jakas silna zazdrosc i mini-podkopywanie. Najgorsze,
ze to trwalo przez dluzszy czas, i wiekszosc ludzi sie dala w to "wkrecic".
Nie widzialem w koncu kto to zaczal a kto sie "pozniej" wkrecil.
Jakos mi sie udalo nie "wejsc w to", ale dzieki temu, ze wygadywalem
sie moim znajomym z poza firmy, jakie to u nas byly dziwne "sytuacje".

Pozdrufka, Duch