Użytkownik "zdumiony" <z...@j...pl> napisał w wiadomości
news:ihu51p$ljf$1@news.onet.pl...
> Użytkownik "zażółcony" <r...@x...pl> napisał w wiadomości
> news:ihu37d$egi$1@news.onet.pl...
>> a pragnienie nirwany (czy zbawienia w chrześcijaństwie)
>> jest jakimś etapem pośrednim.
>
> Nirwana bardzo różni się od Zbawienia ponieważ oznacza pozbycie się
> wszelkich pragnień a zbawienie to ukierunkowanie całego pragnienia.

Ja to widzę trochę inaczej :)
Myślę, że można by spróbować ugryźć temat od innej strony, od strony
'anty-zbawienia'. Można powiedzieć, że umysł daleki od zbawienia,
to umysł pograżony w chaosie i rozproszeniu. Umysł, który
chwyta się przypadkowych obrazów, które go otaczają, podażający
za silnymi popędami, silnymi negatywnymi emocjami. Umysł, który
ma nawet problem z odróżnianiem obrazów pochodzących z zewnątrz,
jakoś tam rzeczywistych, od całkowicie wykreowanych wewnątrz
paranoi. Umysł, który gubi się w chwilowych, doczesnych wrażeniach,
myślach, emocjach, reagujacy bezładnie, schematycznie, nieadekwatnie,
bez zamysłu ogarniajacego przyszłość i przeszłość (brak planowania,
uczenia się, wyciągania wniosków z przeszłości). Ta niestabilność jest
jednocześnie powiązana z silnym strachem, obawą o siebie, o swój
bardzo kruchy w gruncie rzeczy swiat.
Jeśli umówimy się, że tak może wyglądać właśnie piekło, to pierwszym
krokiem w kierunku zbawienia jest podanie takiemu umysłowi silnej
kotwicy, podpory. Czegoś, co mu pozwoli uzyskać jakiekolwiek
skupienie i obniży poziom myślenia w kategoriach lęku, agresji
i przypadkowej reakcji.
Taką kotwicą może być np. postać Chrystusa, czy inne zjawiska
z nim związane. Do jednych Chrystus przemówi bardziej jako
człowiek z krwi i kości, będą czuli związek z jego postacią, jego
obrazami. Inni poczują większy związek ze słowem pisanym, czyli
z jego naukami. Jeszcze inni najlepiej odnajdą Chrystusa w modlitwie
do niego i jakichś osobistych doświadczeniach z tym związanych.
Jeszcze inni odnajdą swój związek z Chrystusem poprzez jego
śmierć - przywołałbym tu np. postać Longinusa.
W każdym bądź razie postać Chrystusa, docierajacego do ludzi
na najróżniejszych płaszczyznach rozumienia i odbioru ma tu
fundamentalne znaczenie. Pozwala skupić umysł, wydobyć
go z chaosu. Przynosi obietnicę zbawienia, zaszczepia pragnienie
zmiany sytuacji, pokazuje kierunek.

To co wyżej opisałem możemy bardzo silnie zauważyć również
w Buddyzmie, tyle, że

> Czy samo pragnienie Nirwany nie przeszkadza w jej osiągnięciu?
Ująłbym to inaczej.
Pewien człowiek był głodny. Ktoś dał mu obrazek z namalowanym
soczystym owocem i powiedział: idź, znajdź to a nasycisz się.
Pragnij tego z całego serca, a na pewno to znajdziesz. Człowiek ten
długo szukał. Szukał całe życie. Kiedy znalazł owoc, zrozumiał,
że musi porzucić obrazek. Nie zrobił tego jednak od razu.
Całe wcześniejsze życie codziennie powtarzał rytuał kładzenia
obrazka na talerzu i udawania, że je spożywa - po to,
by nie zapomnieć. Kiedy znalazł prawdziwy owoc, trudno
było mu natychmiast zrezygnować z rytuałów. Codziennie
rano z namaszczeniem odwijał obrazek z drogocennych
szat, a potem go z powrotem zawijał. Okazało się, że
prawdziwy owoc zupełnie do tych rytuałów nie pasuje,
brudzi tkaniny, nie mieści się w specjalnie sporządzonym
i inkrustowanym futerale ... Przywiązanie do obrazka nie
pozwalało mu w spokoju się nasycić się prawdziwym
owocem i zgłębiać jego smaków. Tak należy rozumieć
w buddyźmie 'problem pragnienia Nirwany'.