Magdalena Nawrocka 20041007103859.JKPG14750.viefep18-int.chello.at@jupi
ter

> Moja przyjaciolka wnerwila sie i po ponad dziesiecioletniej seperacji od loza
> postawila swemu mezowi ostateczne ultimatum: rozwod albo wznowienie
> wspolzycia. Dotad zyli jak dwa golabki tyle, ze bez prutowania. Laczyly ich
> wspolne dzieci i wspolne pieniadze. Mozna i tak. Czy postapila slusznie?


Postąpiła niesłusznie ponieważ zabrała się za
leczenie swojego małżeństwa próbując eliminować
objaw (czyli brak współżycia) - o ile mąż wróci
do swych ustawowych obowiązków, lub inny objaw
(czyli własne małżeństwo) o ile nie wróci ;-)

Oba te 'objawy' są jednak IMO manifestacją zupełnie
innego, aczkolwiek w zasadzie tego samego problemu, a
mianowicie prymatu rozumienia małżeństwa jako instytucji
i wspólnoty dziecięco/majątkowej
zamiast upatrywania podstawowej formy realizacji
takiego związku w porozumieniu, czy też zrozumieniu
dziejącym się pomiędzy dwojgiem ludzi.

Nie wiem w którym momencie 'bohaterka' pytania
zawarła pierwszy kompromis pomiędzy głębokim i
rzeczywistym porozumieniem
z partnerem + 'zgodą samej z sobą' a 'małżeństwem'.
Może już w momencie zawierania związku, a może
10 lat temu, albo jeszcze wiele wcześniej, może w ogóle
nie przykładała wagi do tego o czym piszę. Zrozumiałe
są też naciski ekonomiczne, społeczne, które spirali takich
kompromisów sprzyjają - gdy znikną
(np. wraz z dojrzałością dzieci), spada też motywacja do
podtrzymywania takich układów. Jednak bez odkłamania
sobie tego wszystkiego do samego końca, każdy
następny związek ma duże szanse stać się w istocie kolejnym
'objawem' jej problemu, podobnie jak każdy epizod
wymuszonego na mężu współżycia.
Odkłamywać może 'sama sobie' ale sądząc
z łatwości z jaką sama sobie zaprzecza (por. skąd
'rozwód' i 'ultimatum' jeśli 'żyli sobie jak gołąbki'???),
mam raczej wrażenie, że więcej i szybciej
coś zdziała jeśli 'do kogoś z tym pochodzi'.

pozdrawiam
vonBraun

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl