Dnia Mon, 14 Dec 2009 17:10:15 -0800 (PST), darr_d1 napisał(a):

> Tak sobie trochę poczytałem o tych klapsach, nie klapsach i doszedłem
> do wniosku, że wychowanie bezstresowe ma chyba jednak więcej zalet od
> tego "stresowego".


"Wychowanie bezstresowe" to najczęsciej zwykły eufemizm.
Pomimo braku bodźców w postaci klapsa (o biciu nie wspominam, bo ono nie
wchodzi w ogólę w grę) jest to często wychowanie w gorszym cierpieniu, bo
trwającym dłużej, bez rozładowania, właśne stresie psychicznym.
Wpędzanie dziecka w długotrwałe poczucie winy, oczekiwanie od niego reakcji
skruchy, żałowania popełnionych przewinień, ich zrozumienia - jest ponad
siły psychiczne małego dziecka.
Znałam jedną rodzinę "bezstresową", gdzie dziecko w 5 klasie,
piątkowo-szóstkowa uczennica, bała się wrócić do domu, bo dostała z
dyktanda "5-". Nie było tam klapsów ani bicia. Była psychiczna nagonka,
motywowanie do wyścigu szczurów, stresogenne wychowanie bez klapsa.



> Nie chcę tu powielać wątku o klapsach, nie czytałem
> nawet całego z braku czasu. Wydaje mi się jednak, że wychowanie tzw.
> bezstresowe jest jednak bardziej korzystne dla dziecka. Dlaczego?
>
> Ja to widzę tak, że dziecko które dostaje rzeczywiście tylko lekkie
> klapsy tak naprawdę nic sobie z nich nie robi. Traktuje je wręcz jak
> zabawę czy żart (i tak właśnie widziałbym JEDYNĄ możliwą formę
> 'ewentualnego' stosowania klapsów jako takich). Są oczywiście różne
> szkoły wychowania, spotykam się czasami z opiniami osób, które
> twierdzą że były wychowywane czy też wychowywały swoje własne dzieci
> "twardą ręką" i dlatego są tego takie a nie inne (pozytywne) efekty.
> Odnoszę jednak wrażenie, że dzieci bite czy też naprawdę "krótko"
> trzymane są w życiu tak naprawdę mniej zaradne. Często potrzebują
> ciągłego nadzoru kogoś z góry, boją się odezwać czy też wyjść z
> inicjatywą. I nie tylko jako dzieci, ale nierzadko również jako osoby
> dorosłe, w późniejszym życiu. Czują się zagubione i bywają niepewne
> siebie.

Nie zauważyłam: moje są zaradne, samodzielne, przebojowe, wesołe,
szczęśliwe i śmiałe. Po okresie mądrego!!! "nadzoru" poszły w świat z
wpojonym im ładunkiem pewności siebie i przekonaniem, że poradzą sobie
wszędzie. I tak jest. Powroty do domu są wytęsknione przez obie strony i
kontakty są serdeczne i codzienne, pomimo oddalenia.
--

Ikselka.