Dnia Thu, 10 Nov 2011 20:52:31 +0100, Ikselka napisał(a):

> Dnia Thu, 10 Nov 2011 20:48:22 +0100, Ikselka napisał(a):
>
>>> Chętnie popatrzę choć na tytuły. Bo zawartości to zapewne nie ogarnę.
>>>
>>
>> Moze kiedyś, poki co nie mam ambicji się legitymować.
>
> ...ale póki co polecam blog o dziecięcej psychologii, tak a propo's
> aniołków:
>
> http://www.psychologiadziecka.org/bajki-dzieci-rola-
terapeutyczna/

...oraz:

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/wychowanie-dzi
ecka/art,88,jak-rozmawiac-z-dziecmi-o-smierci.html

"Dziecko w sytuacji śmierci bliskiej osoby jest bezradne wobec tego
dramatycznego faktu i szuka pocieszenia w takim wyobrażeniu.

Co mu odpowiesz, kiedy zada takie pytanie? Czy ważne dla ciebie będzie
teraz korygowanie wyobrażeń dziecka i wyjaśnienie mu własnego poglądu na
rzeczywistość, czy też ważniejsze będzie danie dziecku optymalnego wsparcia
w konfrontacji z tym trudnym, traumatycznym przeżyciem? "Czy mam mu teraz
powiedzieć coś, w co sam nie wierzę"? Czy może sam czujesz się niepewnie,
gdy idzie o "pytania ostateczne"? A może twoja własna wiara gdzieś się
ulotniła, a teraz dziecko żąda od ciebie zajęcia stanowiska?

Najpierw musisz się zorientować, jakie konkretnie wyobrażenie śmierci ma
dziecko na tym etapie rozwoju emocjonalnego i intelektualnego, na jakim
jest; małe dzieci nie mają, jak już wspomniałem, żadnego wyobrażenia
skończoności życia. Z reguły są przekonane, że bliska osoba na chwilę
gdzieś odeszła i niebawem wróci. Później, w okresie przedszkolnym i
wczesnoszkolnym dzieci wierzą, że śmierć jest długim snem. Dopiero w
późniejszych latach szkolnych, w okresie dojrzewania, dociera do dziecka z
całą mocą fakt nieodwracalności śmierci, a poglądy religijne na temat
śmierci dzieci przyjmują przez pryzmat intelektu.

Jeśli nie jesteś matką czy ojcem dziecka, powinieneś - zanim rozpoczniesz
rozmowę na temat śmierci - zorientować się, czy dziecko pochodzi ze
środowiska religijnego i jakie prawdy wiary są mu znane. Na temat
religijnego wymiaru śmierci i pytań związanych z tamtą stroną
rzeczywistości istnieje bogata literatura dla dzieci i nastolatków. Trzeba
się zorientować, która z pozycji odpowiada twoim własnym przekonaniom i
posiadanym przez dziecko wyobrażeniom. Najpierw jednak trzeba w sposób
delikatny, rozmawiając z dzieckiem, zorientować się, co wie ono na ten
temat i jakie jest jego nastawienie. Czasami wyobrażenia dzieci są bardzo
konkretne i powinny zostać ujawnione. Dopiero wtedy można - nie narzucając
się - wypowiedzieć własne przekonania, o ile ocenimy, że mogą one pomóc
dziecku."