Monika Gibes napisała

: Zamiast mówić "obiecuję, że zawsze będę...(cię kochała)" moge powiedzieć
: "obiecuję, że postaram się...(zrobić co tylko mogę, by kochać cię jak
: najdłużej)"

No i w ten sposób dochodzimy do konsensusu :-) Generalnie mamy niemal
identyczne zdanie na ten temat. Może z tą tylko różnicą (choć też nie
przypuszczam, by faktycznie ta różnica istniała), że ja do samych słów
podchodzę z nieco większym luzem. Tzn. jeśli ktoś mi powie "Zawsze coś tam"
lub "Nigdy coś tam", to nigdy (he-he:-) nie traktuję tego dosłownie, lecz
jakby odruchowo i podświadomie robię sobie w głowie poprawkę na różne
ewentualności. Innymi słowy - nie reaguję, jak maszyna, która gdy odczyta
hasło "nigdy", to dla niej jest to "nigdy" i nie ma zmiłuj się ;-)

I podobnie jest na odwrót - gdy ja powiem "Zawsze będę Cię kochać" to w
rzeczywistości faktycznie mam na myśli "Zawsze będę chciała Cię kochać" lub
jeszcze lepiej "Zawsze będę starała się chcieć Cię kochać", ale Moniko sama
przyznaj, że pomimo tego, że to ostatnie wyznanie jest najbliższe prawdy, to
brzmi najgorzej ze wszystkich :-))

: Przepraszam, ale czy Ty obiecujesz (tzn. wygłaszasz takie kwestie) członkom
: swojej rodziny, że ich nie zabijesz? Chciałabym to usłyszeć ;-)) Maja zbiera
: całą rodzinę i mówi: "Kochani, nigdy Was nie zabiję!" Sorry, ale rozbroiła
: mnie absurdalność takiego pomysłu :-)))

To nie tak. Chodziło mi raczej o takie napomknięcie "przy okazji". Np. podczas
jakiejś rozmowy dziecko pyta "Mamo, czy gdybym coś tam zrobiła, to czy mnie
zabijesz?" A ja na to "Nigdy Cię nie zabiję". Nie wykrztusiłabym z siebie słów
"No nie wiem, w życiu różne bywa, być może zajdzie taka potrzeba, bym musiała
Cię zabić". Dziecko żyje przecież (a przynajmniej powinno) w poczuciu 100%
bezpieczeństwa ze strony rodziców i zaufania do nich. Nie potrafiłabym tego
zepsuć.

: A poza tym, jeśli sobie tak teoretyzujemy drastycznie, to wyobraź sobie
: sytuację, w której Twoja córka ma np. 12 lat. Jest wojna. Siedzicie w
: ziemiance otoczonej przez żołnierzy wroga, którzy zapowiedzieli, że za
: chwile wrócą do tej ziemianki i wielokrotnie zgwałcą Was obie, a potem Was
: będą torturować, a na końcu zabiją.

Moniś, Ty zacznij pisać dramaty wojenne:-)

: Jest to normalne postępowanie podczas
: tej wojny, więc nie masz powodów by przypuszczać, że postąpią z Wami
: inaczej.

Nigdy nie mów nigdy :-)

: Wiesz dobrze, że oni wejdą najdalej za 3 minuty, a w promieniu 50
: km nie ma nikogo, kto mógłby Wam pomóc. Masz ukryty pistolet z jednym
: nabojem. Patrzyłabyś na tragedię własnego dziecka czy może popełniłabyś
: samobójstwo? (no bo przecież obiecałaś jej, że jej nigdy nie zabijesz....)

Nie wiem co bym zrobiła, naprawdę. Ale chyba bym jednak nie strzeliła do niej.
Bo gdybym to zrobiła, a okazało by się, że oni nie wrócą? Albo
wspaniałomyślnie nas wypuszczą?
A teraz w dodatku ogarnęła mnie głupawka rodem z czarnej komedii i wyobraziłam
sobie, że ci panowie wchodzą, ja strzelam do dziecka, a oni mówią "Co robisz
kobieto?! Jesteś w "Ukrytej kamerze"!"
Ekhm, przepraszam, już nie będę (tu przygładzenie spódniczki i złożenie buźki
w ciup ;-)

: A tak w ogóle, to moim zdaniem nigdy w normalnych warunkach nie rozmawia się
: z bliskimi o tym czy się ich zabije czy się ich zabije, więc ten argument
: jest IMHO trochę za bardzo wydumany.

Monika, ten z wojną i jednym nabojem też tak trochę jakby, no tego, nieżyciowy
;-))

: > A miałam się jasna cholera już nie udzielać ;-))

: To tak jak ja... Może pójdziemy na priv, przynajmniej nikt nie będzie
: wiedział, jakie jesteśmy niekonsekwentne ;-))

Eee, ja myślę, że możemy tu skończyć. Bo ja raczej nie mam nic do dodania i
ostatecznie przybijam piątkę :-)
--
Pozdrawiam
Maja