W dniu 30.03.2018 o 21:29, z...@g...com pisze:

> Leo. Jestem zbyt wielkim anarchistą, żeby przyjąć twój punkt widzenia
> ;)

Jeżeli nie jesteś w stanie przyjąć mojego punktu widzenia to znaczy, że
nie jesteś anarchistą. Ale gwoli anarchizmu, który jest konsekwencją
wyznawanego przeze mnie modelu wychowania dzieci do wolności i do
odpowiedzialności, To moja anarchia nie jest bezkrólewiem i
przysłowiowym "wolnoć Tomku w swoim domku". Moja anarchia jest oparta na
systemie wychowawczym, który edukuje ludzi wolnych, nawzajem sobie
równych i odpowiedzialnych, i jest strukturą, w której panują absolutnie
doskonały ład oraz porządek wynikające ze świadomości jednostki oraz jej
odpowiedzialności za całą społeczność.


> Według mnie twoje propozycje to utopia.

Tak, masz rację. W historii społecznej taka strukturę nazywa się utopią.
Tyle tylko, że dotychczas uważano taki organizm społeczny za
nierealizowalny natomiast mój jest możliwym do zrealizowania ponieważ
ujawniłem przyczynę przemocy (nierówności, nieodpowiedzialności, braku
poczucia własnej wartości, etc.) oraz skonstruowałem sposób trwałego
zabezpieczenia społeczności przed ponownym uwolnieniem dżina przemocy z
butelki, w której był zamknięty. Moja metoda wychowawcza eliminuje
bowiem przemoc z żyją jednostki, rodziny oraz społeczności, o ile
społeczność zastosuje tę metodę wychowawczą. Wdrażanie metody
niekoniecznie musi się rozpocząć od ogłoszenia jądra metody lecz może
zostać zapoczątkowane przez działania osłonowe, których celem będzie
zmniejszenie szoku gdy społeczeństwo w swej niespecjalnie duchowej masie
dowie się o co chodzi. Wyjaśniałem już, że ludzkość mają dwa wyjścia:
przetrwać, jeżeli wyeliminuje przemoc, lub zginąć jeżeli przemocy nie
wyeliminuje. Mechanizm samozagłady został już wyjaśniony a jego
prezentacją na szczurach jest eksperyment Calhougn'a. Nie mamy więc
wyboru: albo pokonamy strach przed nieznanym i wdrożymy rozwiązanie albo
pójdziemy śladami szczurów z akwarium Calhougn'a.


> Przede wszystkim dlatego że oderwane są od przyczyny takiego stanu
> rzeczy, a przyczyną jest ludzka natura (geny) która jest do tego w
> rozmaity sposób deformowana przez kulturę.

Gen to informacja, której nośnikiem jest biologia przez tą informację
opisywana. Podobnie jest z kulturą, która jest zestawem informacji,
które co poniektórzy zwą memami. Ale wszystko to to informacja kreująca
naszą materialną rzeczywistość. I ta informacja jest regularnie
zakłócana przez fakty z przeszłości. A największym, choć nieświadomym,
destruktorem jest sam Stwórca, który rozpoczynał proces Tworzenia świata
trwając w nieświadomości i nie mając żadnego punktu odniesienia, żadnego
wzorca z którym mógłby porównywać swoje produkty. Nieustalone były
warunki początkowe procesu tworzenia i mógł je ustalić tylko
doświadczalnie. A więc pierwsze Jego wytwory okazały się błędne chociaż
żadnej winy przypisać Mu nie można ani nie należy, ponieważ w stanie
początkowym był nieświadomy samego siebie i nie miał żadnej wiedzy,
która umożliwiłaby Mu sensowne tworzenie. Ponieważ warunki początkowe
aktu stwarzania rzeczywistości przez Stwórcę (siłę życiową, Świadomość,
etc.) były nieustalone a każdy proces by miał sens musi je mieć
ustalone, więc i nas Stwórca musi je sobie odtworzyć przez ból i
cierpienie by w końcu wypełnić przestrzeń swojej Świadomości kompletną
wiedzą o samym sobie i by przy pomocy tej wiedzy odtworzyć to w jaki
sposób powinien był traktować swoje wytwory na samym Początku tworzenia
by wreszcie stały się one tworami doskonałymi. Tak samo jest z kulturą.
Musimy odtworzyć jak powinno wyglądać wychowanie dzieci przez
rodziców/opiekunów aby dzieci nie czyniły zła. Bo to przecież nie wina
dziecka, że rodzic czegoś nie dopełnił a co spowodowało wykolejenie się
dziecka, nawet jeżeli rodzic, jako potomek Stwórcy obarczony Jego
błędami, o tym nie wiedział.


> A co do niewolnictwa to cały system zatrudniania i edukacji to system
> niewolniczy. Wszyscy "chodzący" do pracy czy szkoły są zwykłymi
> niewolnikami.

100/100 !

--
Pozdrawiam
LeoTar Gnostyk

Świat według LeoTar'a - http://leotar.net/year_2018
Pomoc wzajemna jako czynnik rozwoju - Piotr Kropotkin