"asmira" <a...@p...onet.pl> writes:


> Zacznę od końca. Mnie się bardzo nie podoba współcześnie (he, nie tak
> zupełnie, współczesne to może było dla moich dziadków) forsowany relatywizm.
> Trochę się inaczej na to patrzy, gdy dane zachowanie zastosujesz w
> odniesieniu do siebie - czyli jakbyś zareagował, gdyby to Ciebie okradziono,
> zabito bliską Ci osobę, podpalono dom, okaleczono, zdradzono, itd.

ale wlasciwie ja nie rozumiem w ogole - co ma przyzwolenie na
popelnianie przestepstw z relatywizmem wspolnego?

gwoli skrotowego przypomnienia, co to jest relatywizm:


Relatywizm, stanowisko w filozofii, wg którego w strukturze bytów, w
poznaniu oraz systemach wartości dominuje względność. W filozofii
starożytnej najwybitniejszymi przedstawicielami relatywizmu byli:

1) Heraklit z Efezu: podstawą relatywistycznego systemu heraklitańskiego jest

a) zmienność rzeczy, gdyż natura jest ciągłą śmiercią i ciągłymi
narodzinami. Nie ma bytu, jest tylko stawanie się. Owa teoria
relatywizmu (powszechnej zmienności) została nazwana wariabilizmem lub
heraklityzmem.

b) względność rzeczy oznaczająca, że nic, co istnieje, nie ma
własności stałych i bezwzględnych. Wszystkie własności przechodzą w
swoje przeciwieństwa - i to one stanowią osnowę rzeczy. W teorii
Heraklita jedynie porządek - rozum Wszechświata - jest niezmienny,
najdoskonalszy, boski.

2) sofiści: ich relatywizm zapoczątkowany przez Protagorasa miał
charakter antropologiczny w myśl zasady: "wszystkich rzeczy miarą
jest człowiek", którego cechuje względność poglądów. Konsekwencją
tak rozumianego relatywizmu były praktycyzm i konwencjonalizm.

3) sceptycy, którzy głosili relatywizm ontologiczny, poznawczy i
etyczny, przybliżający zasady myślenia filozoficznego do reguł i
racji zdrowego rozsądku.

W filozofii nowożytnej M. de Montaigne reprezentował relatywizm
odnoszący się do poznania i oparty na twierdzeniu, że różne prawdy i
prawa są tylko rzeczą zwyczaju. W filozofii oświecenia relatywizm był
konsekwencją racjonalizmu i odwołania się do empiryzmu genetycznego.

W XIX w. relatywizm przejawiał się w następujących teoriach:

1) w biologizmie, który poczytywał fakty biologiczne za podstawowe,
psychikę zaś za wytwór warunków życia, przystosowania, selekcji,
walki o byt. Podłożem dla relatywizmu stał się darwinizm.

2) w psychologizmie, który uważał fakty psychiczne za pierwotne, a
prawdę, piękno, dobro - za zależne od organizacji psychicznej
jednostek i grup.

3) w socjologizmie, który uzależniał wszelkie sądy dotyczące prawdy,
dobra czy piękna od warunków społecznych. Początek dali mu
H. Spencer i A. Comte.

4) w historycyzmie, dla którego każda prawda i każda wartość miały
znaczenie, a obowiązywały wyłącznie w określonych warunkach
historycznych.

5) w "heterogenii celów" W. Wundta, z której wynikało, że skutki
ludzkich poczynań odbiegają na ogół od ich celów. Te
nieprzewidziane skutki wytwarzają nowe pobudki działania - nowe
cele, co prowadzi do relatywizmu etycznego, zawierającego się w
formule: nie ma i być nie może celów stałych, wszystkie bowiem są
tymczasowe.

6) relatywizm jest także obecny w filozofiach: E. Renana,
R.W. Emersona, F. Nietzschego (relatywizm epistemologiczny i
relatywizm aksjologiczny) oraz w teorii względności A. Einsteina.


--
Nina Mazur Miller
n...@p...ninka.net
http://pierdol.ninka.net/~ninka/