On 30 Sie, 10:24, Lebowski <lebowski@*****.net> wrote:
> W dniu 2011-08-30 10:11, Hanka pisze:
> > Jak wstawiasz na początku Takie dictum, sie nie dziw,
> > że druga część wypowiedzi staje się jakby mniej istotna.
> Tak mi juz zostalo po pierwszym kontakcie z usnetem.
> Wole sie przed rozmowa upewnic, czy mam do czynienia z emocjonalna
> swinia, ktora sie rzuci na lakomy kasek majac w dupie wszystko inne, czy
> tez potrafi zignorowac tresc niemerytoryczna koncentrujac sie na tym co
> wartosciowe poznawczo.

Ale wiesz, że stawiasz na głowie wszelkie tak zwane
zasady współżycia społecznego.
Zaczynając od treści niemerytorycznej pt CHCWD,
albo coś w stylu "bełkoczesz" - oczekujesz od
rozmówcy, aby spokojnie odniósł się do ewentualnych
merytorycznych zdań, które potem następują?
Hmm, doprawdy interesujące podejście do adwersarza.

A z ciekawości spytam - w realu też tak robisz?...

> Lub ew. czy nastapil czasem jakis ich rozwoj w prawidlowym kierunku.

Uznanym przez Ciebie za prawidłowy - podkreślę.

> >> Jesli czlowiek stawia na empatie i jej rozwoj, to moze raczej tylko
> >> stracic w jakichkolwiek relacjach integracyjnych, poniewaz nawet jak
> >> kaleka bedzie o pogodnym usposobieniu to jego kalectwo zawsze bedzie
> >> widoczne dla normalnych i bynajmniej nie stanie sie nigdy powodem do
> >> radosci.
> > Są ludzie, którym odpowiada taki wybór - droga mocno
> > rozwiniętej empatii i łagodnego współżycia / współistnienia
> > ze wszystkimi stworzeniami tego świata.
> > Chyba nie powinniśmy im tego bronić.
> Tacy ludzie balansuja wtedy gdzies na krawedzi zyskow i strat emocjonalnych.
> Czy powinnismy wiec pozwolic, zeby negatywne emocje zrobily swoje?

Czy mamy jakieś prawa do "naprawiania" emocji innych ludzi?

Nie czuję się na siłach, by negować wartość emocji.
Może dlatego, że lata całe byłam pod znaczącym
ich wpływem.
Nie wyobrażam sobie funkcjonowania bez emocji,
choć obecnie - również dzięki psp - zarządzam nimi
dość precyzyjnie. Wszelako, nie określę swojego
bytowania emocjonalnego jako funkcji typu y=x,
czy też y=a + x, a raczej co najmniej jako y = sinx,
co zresztą niejednokrotnie można tu było zauważyć
i co daje mi możliwość poznania zarówno swoich
akcji i reakcji (różnych w zależności od wartości y),
jak i zwrotnych reakcji okolicznego świata.

> >> W przeciwnym razie mozna sporo zyskac, ale to juz nie rozmowa na to stado.

Nikt nas nie uczy panowania nad emocjami.
Owszem, w niektórych domach przywiązuje się
do tego wagę - taką kindersztubę od razu widać -
ale na pewno nie jest to powszechne.
Ponadto - hasło "my, Słowianie" kojarzone jest
z emocjonalnym podejściem do życia.

Z jednej strony życie bez emocji uważam za silnie
zubożone - z drugiej, na własnej skórze sprawdziłam
wartość umiejętności panowania nad swym
rozemocjonowanym wnętrzem.

Pozostaję więc w rozdarciu, wędrując po sinusoidzie :)