Niestety, piszę po raz trzeci, wiem, że może to nieco głupio wyglądać.
Chodzi mi o ciąg, który zaprezentowałem w wątku "bez tematu".
Powiedziałem Panu, że "świadomość bierze się z formacji". Otóż teraz
zrozumiałem, że ten ciąg można inaczej rozumieć, na przykład słowo
"bierze się z" byłoby wtedy niewłaściwe. Raczej można by ten ciąg
rozumieć jako "następujące od razu następstwo", ale nie coś w sensie
ściśle przyczynowym. Próbowałem zanalizować te elementy tego ciągu:
"formacje" -> "świadomość" -> "nazwa i kształt". Przed "formacjami" jest
"niewiedza". Nie rozumiejąc, jak "świadomość" może nie mieć żadnych
form, a z niej ma powstawać "nazwa i forma", pomyślałem, że to może
wyglądać inaczej. Tym bardziej, że "przed" świadomością w tym łańcuchu
jest coś, co też nawiązuje do "form" w swojej nazwie ("formacje"). Jak
to może być, że jakieś "formy" tworzą "świadomość" bez form, po czym ta
świadomość znów tworzy "formy". Może być tak: najpierw są formacje,
przez które należy rozumieć formy ("strumień") nie mający nazw ani nawet
nie uświadomiony. Pewna rzeczywistość bez porządku, bez nazwy, bez
wiedzy. Zaraz potem jest takie uświadomienie tego "aha!", zauważenie
tego, spostrzeżenie, zdanie sobie sprawy; nawet pewien zachwyt,
zdumienie, obudzenie się na to. To byłaby "świadomość", jako następna w
łańcuchu po "formacjach". Ta "świadomość" porządkuje strumień poprzez
nadawanie nazw "częściom tego strumienia". Dlatego następnym elementem
jest "nazwa i kształt" co można też tłumaczyć jako "nazwa i forma".
Czyli "świadomość" (jako druga w łańcuchu) dodaje nazwy do "form", i
dlatego powstaje "nazwa/forma".