Bartek; <5...@n...onet.pl> :

> Pytanie zasadnicze;
> Czy ślub może rozpalić w kobiecie namietność?

Przez nieuwagę nie przykopałem. Na szczęście ktoś zwrócił wczoraj moją
uwagę na ten żałosny wątek. ;)


> Rozwiniecie;
> Ja 27, ona 25. 7 lat zwiazku, od 3 lat razem mieszkamy, wspolne finanse.
> Jest coraz gorzej...
> Zeby nie pisac życiorysów;
> Ona traci sesn zycia, bo nie widzi perspektyw (rodzina, dzieci). To rzutuje na
> nasze zycie seksulane, no a potem... na wszystko.

Tak, bo życie seksualne to podstawa.

> Ja nie czuje potrzeby wiazania sie w tej chwili, nie widze róznicy po
> sformalizowaniu zwiazku, a pogłebiajace się niespełnienie seksualne dodatkowo
> sieje moja niepewność. Viktoria nigdy nie była "demonem seksu" a moze ja mam
> zbyt duze wymagania. Mam ogromne potrzeby, lubie dużo i wyrafinowanego seksu.
> Szpilki, mini, ostry makijaż, brak bielizny... może to troche tandetne ale to
> rzeczy które mnie "kręcą".

Oglądąło się pornole, co? ;)

> Niestety to "nie jej styl". Wydaje mi sie, ze to
> jest głowną blokada z mojej strony. Tak wiec seks chyba nas dzieli zamiast
> łaczyć.

Nie dziwię się dziewczynie - robisz z niej dmuchaną lalkę z sex-shopu.
Pewnie też szybko się nudzisz kolejnymi "zabawkami"? - jak myślisz jak
długo wystarczy Ci inwencji, żeby dziewczyna Ciebie jeszcze
interesowała?

> Jednak są rzeczy które nas bardzo do siebie przyciągają. Obydwoje uważamy, ze
> nasz związek jest wyjatkowy, wspolne poczucie humoru, rozumienie sie bez słow,
> podobne widzenie rzeczywistości.

To jakoś dziwnie wam wychodzi to "wspólne widzenie rzeczywistości" -
albo oboje jesteście malkontentami i wtedy wspólne widzenie
rzeczywistości nie jest problemem, albo zabawa polega na tym, że Ty
wyciągasz wnioski z Jej niemego potakiwania. ;)

> Bardzo ją szanuje i podziwiam.

Aż tak bardzo, że pierdolnąłeś jej dosyć rzadkie imię na usenecie? ;)

> Nie wyobrażam
> sobie nie być z nią, nauczylismy sie życia będąc razem. Dla mnie decyzja o
> małżeństwie była zawsze czymś cholernie poważnym, dopiero po rozwianiu
> wszelkich wątpliwosci, sparwdzeniu się. Ostatnio stwierdziłem, że moze
> niezdrowo do tego podchodze i nie powinienem był tak długo zwlekac. Jestem w
> stanie zdecydowac sie na małżeństwo jesli to byłoby szansą dla nas. Tylko czy
> to własciwa decyzja? Czy można w ten sposób wyjśc z tego błednego koła? Czy to
> tylko złudzenia i ona nigdy nie zaspokoi moich potzrzeb, a ja mimo małzenistwa
> nie dam jej poczucia stałośći i pewności, na którym jej tak bardzo zależy. Czy
> moze gdzieś coś nam nieuchronnie umknęło i jedynym wyjściem jest rozstanie?
> Czy moze ja popełniam bład przywiazujac taka wage do seksu, ktory przeciez
> niektórzy smakuja dopiero po ślubie.

Kup kaloryfer z odpowiednio dużymi przerwami pomiędzy żeberkami i jedną
bułkę wrocławska dziennie. To poprawi sytuację. ;))

> Nie wiem czy przedstawiłem ta sytuacje w odpowiednim świetle... troche mam
> zamęt w głowie, wiem ze była pierwszą kobietą z którą potrafiłem sobie
> wyobraźić wspólną rodzinę. Ale wtedy byliśmy zbyt młodzi zeby to zrealizować.
> Przynajmniej ja tak uważałem, najpierw studia, jakiś "start"... a teraz kiedy
> to zaczyna byc mozliwe... nie zalezy mi na tym. Może znaczenie ma tu również
> fakt, że oboje nie mieliśmy klasycznych rodzin z bajki.
>
> Chciałbym być szcześliwy właśnie z nią. Tylko czy to jeszcze możliwe?

Za przeproszeniem o jakim szczęściu mówisz, skoro dziewczyna nie pociąga
Ciebie soute?

> Moze jeszcze cos dopisze, na razie to wszystko...
> Troche to chaotyczne ale mam nadzieje, że sens problemu przekazałem.
> Jak ktoś ma jakieś mądre przemyślenia to bede wdzieczny.
> Zależało by mi na opinii osób kompetentnych.

Ja tam jestem niekompetentny, ale powiem Ci jak będzie - żałośnie.

Flyer
--
gg: 9708346