teraz dla ikselki, którą kocham i szanuje,
żeby nie płakała więcej:)

oki, oki, pewnie, ze nie powinienem cytowac,
bo jest to juz dosc spory poczatek II tomu,
ale far fal tam, czy jak to się pisze:)

,,Przywieźliśmy ci kosz jadła
za spokoju zakłócanie.
Racz nas przyjąć kumie-panie."

,,Czcze gadanie kumie-panie
a szszczególnie w takim sstanie
za nic się tu nie dostaniesz."

,,Wężu światły i poczciwy,
wiesz, jak bardzom ci życzliwy; wiesz, jak jestem wam życzliwy;
oprócz jadła też przynoszę oprócz jadła mam gagatki
wam żmijurek aż trzy kosze!" dla was żmijur aż trzy klatki!"

,,Gdybyś z cztery przyniósł może
i nie było by najgorzej!:)
Na dodatek tak mi szszumisz,
że nie mogę cię rozszumieć."

,,Zagapiłem się troszeczkę.
Mam trzy kosze i wstążeczkę Mam trzy klatki i wstążeczkę
krwi książęcej wężu-panie
- więc nas zaproś na śśniadanie."

,,Sskoro tak już kum mój gada
nic innego nie wypada:)"

Kiedy było już bezpiecznie
przywitano się serdecznie.
Król przekazał swoje dary;
wąż tak cieszył się, choć stary,
ze wstążeczki krwi książęcej,
ze aż oczy miał cielęce.

,,Piękne dary, co tu gadać,
miło będzie z nimi śśniadać.
Tylko jak je udobruchać?"

,,Klejnotami. No i słuchać.
Nade wszystko bacznie ssłuchać:)"
- zaśmiał się król troll nieznacznie.
,,Teraz zjedlibyśmy smacznie
i przespali się troszeczkę
po podroży."

Za chwileczkę
zaproszono trolle w ciemnię
- bo troll z rana albo drzemie,
albo robi się złośliwy -
i podano im godziwy
i obfity poczęstunek.
Chyba tylko przez szacunek
poskubały od niechcenia,
pomlaskały dla wrażenia
i przykrywszy się skórami
powitały ranek snami.


III. U M I Z G I

Kieł natomiast szedł za radą
i z nadspodziewaną swadą
spełniał życzenia wstążeczki;
nonszalancki był i grzeczny
jednocześnie.
Tak jak nigdy, nigdy wcześniej.

Inne węże też zdziczały:
wyginały się, śpiewały,
bez muzyki i z muzyką
śmiały w oczy się ryzykom.
Skok przez płomień? Co za sprawa.
Skok w płomienie? Tak, łaskawa!
Taniec z liną, czy na linie
nad przepaścią mam wywinąć?
ku uciesze pań żmijurek?

To kapelusz tkany z piórek,
a to kredę na makijaż,
to znów bezinteresowną przyjaźń
ofiarowywały szczerze
- chociaż w to, to nikt nie wierzył.



IV. Ś P I E W N A M O W A

Król obudził się wieczorem.
,,Witaj kumie. W ssamą porę
wraca kum do śświata żywych.
Gdy już sspać się położyłeś
noc wiecszady zarządziłem
dla uczczenia cnej zdobyczy,
więc na uczestnictwo liczyć
kuma tuszę w tej zabawie,
na którą proszę łaskawie."

,,Zawszem rady na biesiady!
Zwłaszcza, gdy za stołem gady:)"

Wąż aż syknął, a że w dobrym,
a nie kobrzym był humorze,
dumnie podniósł swoja głowę
i rozpoczął śpiewną mowę:

,,pije wąż do kuma,
o czym to kum duma?"

,,dumam ja ci kumie
o smoku w rozumie,
co twe skrzydła kiedyś
pozbawiając schedy
przytroczył do pasa
i po lesie hasa"

,,ja też sobie hasam
i popuszczam pasa,
jak za króla Sasa:)"

,,hasasz kumie, hasasz,
ale jak kiełbasa:)"

,,jeśli znów mi dotniesz
może być odwrotnie
i zrobię ci masaż
przez plecy jak pasaż:)"

,,jestem pod ochrona
piosenek co płoną
ogniem wiekuistym,
a to ogień czysty:)"

,,powiedz z czym przybywasz
i co w sercu skrywasz?"

,,wydumałem sobie
że cię przyozdobię
smoczystą koroną
pro publico bono"

,,ile te pro bono
będzie mnie kosztować?:)"

,,resztę świata dla mnie,
co mam se żałować:)"


V. W I E C S Z A D A

Kiedy już się dogadali
wkroczyli do Gwiezdnej Sali,
gdzie wiecszada była w toku,
a na scenie, jak w amoku
śpiewał dziarsko sznur tak jarych
węży, że nie miały miary:

,,siedemdziesiąt sierpów lata
wyżej uszu się przemienia
w rozwrzeszczane stada ptasie
nieme kręgi przywołania

spojrzeć jeszcze raz wysoko
w ten najmniejszy w ten ostatni
przeciąć wzrokiem tępowinę
i zapętlić się w dostatnim"

Niczym echo pokolenia
znad przepaści bez sumienia
im wtórował krąg prastarych
węży co już miały wiarę:
,,dwa tysiące sierpów lata
wyżej wzroku się przemienia
w rozedrgane stada ptasie
nieme kręgi przywołania

spojrzeć jeszcze raz wysoko
w ten najmniejszy w ten dostatni
przeciąć wzrokiem tępowinę
i wypętlić się z ostatnich"

Występ chyba był uczciwy,
bo i odbiór był właściwy;
nawet braw nie było żadnych,
ni wiwatów mało składnych,
tylko lekki cień zadumy
rozwarstwionej w tłumu szumy.

***