No i co powiecie? Czy macie dla mnie jakieś rady? Czy może ktoś ma jakieś
doświadczenie z "uzależnieniem od fantazjowania"? Pomóżcie - problem jest
może i niby-błahy, ale - wierzcie - może doprowadzać człowieka do otchłani
rozpaczy.


Witaj rk, wiesz ja mam bardzo podobnie, to znaczy w szkole podstawowej nie
nalezalem do najbardziej lubianej czesci klasy, a to dlatego, ze po prostu
bylem wyobcowany, aspoleczny i po prostuy balem sie dzieci, nauczycieli,
tego co powiedza, jaka ocene dostane, sama mysl o tym, ze np. na lekcji
jezyka polskiego dostane 1 , paralizowala mnie i nie moglem nic wykrztusic i
ja dostawalem, przychodzilo zazenowanie, mysli co oni powiedza, jestem glab
itp... , teraz mam 20 lat, jestem studenetem renomowanej uczelni... studiuje
to co kocham i to czym jest moja pasja.... podstawowka odeszla... ale mam ja
zapisana w czarnych kolorach, czasy leku, paniki, alienacji... wiesz
(wiecie) .. nawet za bardzo duzo nie pamietam z tych czasow, nie wiem moze
nie chce pamietac, a moze to przez ten caly strach wtedy .. , strach i to
wszystko z tym zwazane odeszlo w liceum, gdzie mialem inne podejcie do
zycia, sam nie wiem skad przyszla metamorfoza... moze po prostu wzialem si
eza Ciebie .. czas dorosnac itp... , a moze to stad ze zaczalem interesowac
sie wtedy psychologia, zaczalem poznawac te podstawowe mechanizmy, co emocje
moga powodowac, jaki maja wplyw na Ciebie ... niestety przez te emocje, lek
przed wszystkimi, panike utracilem .. zabawe, pewnie jakies milosci,
wspolne zabawy .. to juz ine wroci, pamietam tylko te samotne wieczory i
zlosc, ze taki jestem .... wracam do tego czasami ... ale to boli .