Immon; <132ef63yb3cwq$.ki223y3bchpn$.dlg@40tude.net> :

> Dnia Wed, 19 Jul 2006 17:27:32 +0200, Flyer napisał(a):
>
> > Tak przy okazji skonstruowałem definicję tego, co nie hula z osobami,
> > które idą na psychologię mając problemy. Idą, bo nie potrafią sobie
> > poradzić z własnymi emocjami, co de facto jest normalne - część ludzkiej
> > aktywności polega właśnie na wyzwalaniu emocji, więc "studiowanie żeby
> > poradzić sobie z emocjami" jest albo celem schizofrenicznym [z jednej
> > strony taka osoba chce własnych emocji, z drugiej chce je kontrolować]
> > albo celem psychopatycznym.
>
> Też to uważam za jedną z przyczyn, ale np. ES_ uważa, że gdyby tak było,
> to:
>
> >> inny przykład: osoby, które miały problemy z uczeniem się
> >> zostają pedagogami; osoby, które miały problemy ze zdrowiem - lekarzami,
> >> którym się zepsuł zegarek - zegarmistrzami...można by mnożyć w
> >> nieskończoność.
>
> Masz ochotę obalić ten argument? Pytam bo mogę to zrobić, ale już się
> trochę znudziłem :)

Obalić? ;) To najłatwiejsze. Idąc do kiosku przeanalizowałem różnice,
zsyntetyzowałem odpowiedź, a następnie ją zredukowąłem do jednego
pojęcia. Nie ma potrzeby obalać - trzeba tylko wprowadzić "uwagi" [np.
powyższe nie dotyczy wszystkich przypadków.

Tym jednym pojęciem potwierdzającym argument jest
*obsesja_na_punkcie_braku_kontroli* - różnice osobnicze dotyczą obszaru
braku kontroli, choć w odniesieniu do psychiki zapewne mają one taki sam
wymiar - braku kontroli nad emocjami, które dorośli i otoczenie stara
się "udoroślić".

> P.S. Podobne motywy decydują o wyborze psychiatrii jako specjalizacji.

Ale to już heavy obsesja - pomijam formę polegającą na zdobyciu kontroli
poprzez prestiż lekarza i/lub podporządkowanie osób, z którymi ma się
kontakt. Najciekawsza jest ta, kiedy osoba wykazuje zaburzenia lub tak o
nich myśli i z tytułu lęku przed ujawnieniem swojej "choroby" udaje się
na psychiatrię zamiast do psychiatry. ;)

Flyer
--
gg: 9708346