> Zreszta, ja mam wrazenie, ze podswiadomie, ale celowo stawiasz sobie
> poprzeczke tak wysoko, ze nigdy jej nie przeskoczysz: taka sytuacja
pozwala
> ci podtrzymywac to slodkie uczucie totalnego zdolowania, do ktorego
> przyzwyczailes sie i rozstac z wlasnej nieprzymuszonej woli juz nie
chcesz.
> Oczywiscie, moze ci sie zdarzyc, ze bedzie okazja nawet do wykonania
takiego
> trudnego skoku, ze pojawi sie mozliwosc. Ale jak ty ten skok wykonasz,
skoro
> nawet nie wiesz jak sie do startu ustawic? Zaniechasz, Lukasz,
> prawdopodobnie zaniechasz.
>
> Kaska

znowu masz rację.. wiesz, z tą poprzeczką to jest tak, że ona jest taka
wysoka, bo niska być nie może. pamiętam że jakiś czas temu, tłumaczyłem
sobie moją samotność tym, że niby nie spotkałem jeszcze takiej kobiety, dla
której chciałoby mi się opuścić stan 'bycia samym', tj. wmawiałem sobie, że
bycie z kobietą nie jest warte tego, żeby zostawić w spokoju trawkę, kumpli,
siedzenie godzinami przed kompem.. tak, brzmi to kretyńsko, ale tak kiedyś
sobie tłumaczyłem to wszystko.
teraz z kolei jestem gotów na połączenie się z (wybacz mi kolejne kretyńskie
określenie) jakąkolwiek kobietą, która po prostu chciała by ze mną być. w to
wszystko jest jeszcze wpleciona jedne rzecz; a mianowicie ja się bardzo
chciałbym za pomocą kobiety dowartościować; wiesz, jeśli byłbym z kimś, kamu
by na mnie zależało, czułbym się zupełnie inaczej, czułbym się komuś
potrzebny, przydatny.. a to że chciałbym być z piękną kobietą, to wynika z
tego, że gdybym z taką był, wiedziałbym, że jestem jej wart, a przez to
wiedziałbym, że może jestem też wart innych rzeczy, np. awansu zawodowego,
szybszego samochodu, komórki z czterocalowym wyświetlaczem.. tak; czegoś mi
wyraźnie barkuje, nie wiem tylko, czy obecnie brakuje mi kilku komórek w
mózgu, czy w dzieciństwie zabrakło mi ciepła rodzinnego.. może wszystkiego
po trochu..

pozdrawiam
ł.