> A przyczyny tej przyczyny moga być różne, np. mamusia, która
> sama miała taki patent na wyegzekwowanie swojej woli od dziecka i nauczyła,
> że to skuteczny sposób. Albo tatuś, cioteczka i reszta towarzystwa, która
> zamiast uzmysłowić pięcioletniemu dziecku, że fochy i burmuchy to nie jest
> element cywilizowanych kontaktów międzyludzkich, rzeczonym fochom i
> burmuchom ulegała i nauczyła, że to skuteczny sposób.

Ale wydałwało mi sie że mówimy o sytacji gdy ktos nie był obrażalski i nagle
zaczyna obierać taka strategię.
Jak ktos ma to we krwi jako unwersalny sposób zachowania sie w sytuacji
konfliktowej to faktycznie współczucie nalezy sie bliskim.

> Nie twierdzę oczywiście, że nie zdarzają się takie przypadki, o jakich
> piszesz - że obrażenie się jest przedostatnią deską ratunku dla kogoś, kto
> już inaczej nie potrafi dotrzeć do partnera. Ale doświadczenie mi
> podpowiada, że ktoś, kto _potrafi_ się normalnie komunikować, prędzej już te
> swoje jasno sformułowane argumenty wywrzeszczy przy akompaniamencie
> tłuczonych talerzy, niż będzie się snuł po domu z nosem w suficie, a muchami
> w nosie. Obrażenie się to jest typowa zagrywka z cyklu "kto kogo".

No to tu sie róznimy. Ja widze róznicę pomiedzy wykrzyczeniem, wyartykułowaniem
swoich żalów/argumentów (jednym uchem wchodzi drugim wychodzi) a faktycznym
dotarciem z pewną informacją do partnera. Obrażanie daje czasem wieksze
gwarancje z punktu widzenia skuteczności - zapamietania, zadania pytania
>dlaczego<. Ale nie w każdej sytuacji - jak sama określiłaś >zdarzaja sie takie
przypadki<.

Obrażanie sie na wszystko i bez końca w związku - może być tak smutne i
niezrozumiałe jak to że najpierw dwoje ludzi uskrzydla sama wzajemna obecność, a
po paru latach denerwuje i irytuje ich każde odewanie sie partnera i jego gesty,
choć dla innch osobno to dalej całkiem mili i sympatyczni ludzie.

Pozdrawiam
Andrzej


--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl