W przypływie szalonej weny użytkownik patrycja.
w wiadomości <b5860d$1ph$1@atlantis.news.tpi.pl>
stworzył następujące dzieło:

> jesteśmy ludźmi /wow/, ludzie rozmawiają... ale (podczas gdy chodzi o
> rozmowy na "konkretny" temat czy nawet 'zwykłe wyżalenie się',
> wszystko wydaje się jasne) co prowokuje nas a poniekąd nawet "zmusza"
> do mówienia o błahostkach, czasem o "czymkolwiek"?
> sama jestem okropna gadułą :) po prostu lubię mówić :] to nie jest
> tak że zawsze dużo gadam i ludzie mają mnie już dość /chociaż to
> drugie i tak pewnie prawda;)/, uwielbiam samotność
^^^^^^^^^^^^^^^^

Nie cierpie jak ktos mówi że uwielbia samotność.
Tfuuuuuu. Nienawidzę samotności.


> i często swoje
> mówienie ograniczam do "dzień dobry" czy "przepraszam", no właśnie..
> ale po takich "cichych" dniach następuje /może dla równowagi/
> całkowita odmiana... potrafię mówić o wszystkim, dosłownie- o tym jak
> mój pies mnie rano budzi, o chmurach, o wszystkich błahostkach które
> nie mają żadnego wpływu na osobę która (biedaczysko) jest zmuszona
> mnie wysłuchiwać. ludzie często się denerwują jak podczas rozmowy na
> "poważny" (ale bez przesady) temat, robię wtrącenia czy jakieś
> śmieszne uwagi dotyczące... otoczenia (które nie ma nic wspólnego z
> tematem), nie jest tak że nie słucham, wręcz przeciwnie, na każde
> pytanie odpowiadam, po prostu mam milion skojarzeń na minutę i o nich
> od razu /niemal: bez względu na okoliczności;)/ mówię, ale ten post
> nie miał być o mnie tylko o jakiejś części /chyba nawet większej/
> _ludzkości_, chociaż może zostanę przy swoim przykładzie, będzie mi
> łatwiej wyjaśnić.
>
> no więc np. dziś... zwyczajnie "nie chciało mi się" mówić. znowu
> miałam pełno skojarzeń i coś przychodziło mi do głowy ale.. tego nie
> mówiłam... wydawało mi się to bez sensu.. bo co z tego, że powiem
> komuś że jakiś tramwaj mi przypomniał tramwaj z reklamą milki w
> Czechosłowacji, co z tego że powiem że burczy mi w brzuchu /skoro i
> tak"zainteresowane"osoby to słyszą;)/ i można tak mnożyć i mnożyć.. a
> jednak przeważnie _mówimy_; opowiadamy zabawne historyjki które
> przytrafiły nam się 'dzisiejszego ranka' chociaż zdajemy sobie sprawę
> że adresat naszej wypowiedzi, nie widząc danej sytuacji na własne
> oczy, nie ubawi się tak jak my,,, a my mimo wszystko opowiadamy...
> mówiąc "my" mam oczywiście na myśli pewną /MZ _znaczną_/ grupę ludzi,
> ale chyba nawet odważyłabym się powiedzieć że _wszyscy_ mamy
> skłonność to mówienia o... "wszystkim" ;)
>
> no to teraz pytanie -> dlaczego to robimy i co nam to daje???
>

Jak co to daje?
Lubisz samotność więc potem wybuchasz wręcz potrzebą gadania po okresie
samortności. Nikt nie lubi jak sie go po prostu olewa, więc gadasz jak
najęta żeby tylko ciebie słuchali. Znajdź sobie lepiej faceta który jest
małomówny ale lubi wygadaną dziewczynę i będzie luz ;) Poprostu po kłopocie
;) Ewentualnie taki inny wygadany gościu tez by pasował ;)
No cóż człowiek nie jest stworzony do życia w samotności :(

PS:
Oh jak ja maże o takiej wygadanej kobiecie bo ja tam nigdy nic ciekawego nie
mam do powiedzenia, no cóż jestem samotny i w dodatku małomówny :(
A jak ona sobie by tak mówiła a ja bym słuchał, to ona by była zadowolona że
sobie gada, a ja byłbym zadowolony że gadać nie muszę ;) Ja bardzo lubię
słuchac ale niewiele mówię przy okazji. Mam nadzieję że to się zmieni
wkrótce bo poznałem chyba taka osóbkę ;) Oby tylko nie wypominała mi ciagle
jak te inne że nic nie mówię ;( Na szczęście znalazłem na to sposób. Po
prostu muszę ciągle wymyślać takiej kobiecie temat na który może się
rozgadać i po kłopocie ;)
Ona jest wesoła i zadowolona gdy sie nagada, a ja jestem wesoły gdy sobie
posłucham i gdy widzę że ona jest zadowolona ;). Zreszta po czasie i ja sie
rozkręcam ;)


--
Pozdrowienia z
Zielonej "Dzióry"
przesyła D@nieloS