Hanka wrote:
> _Ścisła, absolutna prawdomówność jest grą dość banalną, a może się
> stać nieprzyjemnym neurotycznym schorzeniem._
> ( S. Bellow, Herzog )

Moje wyobrażenie nie może przyjąć tego stwierdzenia za rozsądne, bo
przede wszystkim, jak można uczynić grą coś, co jest niemożliwe do
osiągnięcia. Jak mogę być w stu procentach prawdomówny, skoro sam
siebie potrafię oszukiwać, nie wiedząc nawet o tym.... ;)))

> W świecie pełnym makijażu i substytutów, gdzie niewygodne prawdy
> skrywane są pod okrągłymi frazesami, a im lepsza bajera, tym
> znaczniejsze osiągi - czy warto być prawdomównym do spodu, czy jest
> to
> raczej samobój, bo ktoś inny powie być może to samo, ale nie tak
> samo
> - i wygrywa przychylność rozmówcy...
> PS:
> Mówię o realu, rzecz jasna ;)

Mógłbym mówić jedynie o jakimś kierunku, tendencji, staraniach nie
posługiwania się kłamstwem. To ma sens. To czynić warto bez względu na
innych, na otoczenie. Nie uważam, że skoro inni kłamią, to ja też
muszę. Mogę ograniczać się jedynie do odróżniania prawdy od fałszu,
kiedy uznam, że w konkretnym przypadku ta niewiedza może poważnie
zagrażać mojej lub czyjejś egzystencji.
A co to znaczy, że wygrywa przychylność rozmówcy? Fakt, że rozmówca
daje się zbajerować?

--
pozdrawiam
michał