wojus <w...@w...pl> napisał(a):

> nigdy nie sądziałam, że będę kiedykolwiek miała taki problem,
> ale życie przynosi różne niespodzianki
>
> mam męża od kwietnia, znamy się już 5 lat,
> początkowo kolega z roku, zakochaliśmy się,
> mam mieszkanie, wprowadził się, mieszkaliśmy 2 lata,
> pod koniec studiów decyzja o ślubie
>
> przez ostatni rok - tylko ja nas utrzymywałam,
> jako studentak, stypendia,
> jestem pracoholiczką, muszę coś pożytecznego robić coś każdego dnia,
> wcześniej on pracował, ale rzucił pracę (po mojej namowie, że stać go na coś
> lepszego)
>
> on - szukał pracy
>
> OK, pomyśłałam, skończymy studia - jakoś to będzie
>
> otóż nie jest
>
> na pytanie - co dalej, nie ma $, mówi, że jakoś to będzie
> ja po prostu się boję każdego kolejnego dnia z jego podejściem do życia,
>
> gdy ja idę na rozmowę kwalifikacyjną w sprawie pracy
> i się pytam jego (po 8 rozmowach) jak się przygotować
> słysze odpowiedź - nie przygotowuj się, oni grają ludźmi
>
> no z takim podejściem to on nie ma szans!!!
>
> na moje pytanie - czy w ciągu ostatniego roku nie było żadnego powodu aby
> poważnie pomyśleć o pracy - odpowiedział, że nie
> czyli ani ja, ani ślub nie był tym powodem
>
> jak go zmobilizować?
> bo to typ, który nie dostanie kopa to nic nie zrobi ... niestety
>
> skończyłam studia i jestem autentycznie zmęczona,
> no i mam mężą
>
> pies, nootebok - spełaniam jak głupia każdą jego zachciankę
> i on mi mówi, że chce dzieci?
>
> kocham tego skurczybyka,
> no ale zauważam u siebie narastającą nienawiść .....
> chyba zmienię go "na lepszy model" :-))))
>
> proszę o rady
> ale nie w stylu
> 1. ogólnie problemy z bezrobociem
> 2. przecież znałaś go przed ślubem
>
> ZAWIEDZIONA
>
>
> Radzę wymienić póki czas, to nie rokuje dobrze. Jeśli ślub kościelny -
zalecam namysł i dużo dobrej woli zanim podejmiesz decyzję.
>


--
Wysłano z serwisu Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/