Użytkownik oloix rewolucje napisał:

[....]
> doprowadzil mnie do miejsca w ktorym jestem i jak na razie jestes zajebiscie
> zadowolony ze w nim jestem.
> natomiast powstaje kwestia rozwoju. [..]

Nie chce Cie obrazac - kazdemu bym to powiedzial - przyjrzyj sie sobie
rowniez krytycznie zanim ruszysz dalej. Mysle, ze to bylby 'zajebisty'
krok w strone tej samorealizacji ;) Proponuje tez, aby rowniez
samodzielnie odpowiadac na wyszystkie pytania, jak tu stawiane, i
sluchac opinii innych ludzi. Z tego wprowadzaj w swoje zycie co _TY_
uznasz za wlasciwe, ale nie w oderwaniu od otoczenia (jako czesci twojej
rzeczywistosci), itd.. same banaly.. dalej bedziesz juz sam wiedzial
lepiej ;)
Podkreslam...ale wydaje mi sie, ze rozwoj i samozadowolenie (szczegolnie
rodzaj tu prezentowany) niekoniecznie ida w parze, w kazdym razie nie sa
nierozlaczną para..

> na koniec pojawia sie kwestia jak zyc zeby w momencie smierci nie zalowac ze
> przezylo sie zycie nie tak jak sie nie chcialo (!) ani nie myslec ze gdyby
> nie smierc to tyle jeszcze mogloby sie zrobic?

Przychodzi mi do glowy tylko, aby nie chciec rzeczy niemozliwych..
patrzec na siebie i na swoje mozliwosci mozliwie realnie? W miare
koniecznosci potrafic zmienic cel dazen ale z drugiej strony nie ulegac
zbyt latwo? w zasadzie to indywidualna sprawa jaka sie obierze
strategie, jak okresli granice.. i jak bedzie sie przestrzegac tych
ustalen.. a mozna tez nie wymagac 'od zycia' niczego (?)

> czesto zdaza sie ludziom mowic ze zrobili cos zupelnie inaczej niz chcieli.
> nie zostali przy tym zmuszeni do takiego a nie innego sposobu postepowania.
> poprostu wyszlo inaczej... czego to zasluga?

dostosowali sie do zmiennych okolicznosci, sami sie zmienili?
Mysle ze dosc ryzykowne jest precyzyjne zakladanie z gory, jakim
czlowiekiem bedzie sie kiedys, co sie osiagnie itd... Ryzykowne, bo zbyt
usztywnia, zamyka na mozliwosci, o ktorych, poki co, nie ma sie pojecia.
Ale kto nie ryzykuje wcale... ;)