Adam <N...@p...onet.pl> dnia 10 paź 2002 napisał/a:

> Psychoterapeuci to dopiero dawkują debilne mądrości.
> Ona nie mieszka w miejscu zameldowania i nigdy nie chciała chodzić
> na psychoteriapię, po szpitalu pewnie miała tego dość. Tylko
> psychiatra raz na kilka miesięcy i leki (które mi osobiście
> pomogły, bo sam się też leczę na depresję).
No to ja miałam szczęście do psychoterapeuty;)
Byc może w szpitalu psychiatrycznym więcej miała do czynienia z
psychiatrami, nie psychologami. Może jej właśnie psycholog terapeuta
jest potrzebny bardziej. Szpital jest bardzo przygnębiającym miejscem,
nie sądzę, żeby tam można było nabrać ochoty do życia;) Tam się leczy,
zalecza choroby psychiczne.
Rozumiem, że trafiła tam po próbach samobójczych, bo taka jest
procedura. Ale jakaś diagnoza juz przecież została postawiona.
Nic nie piszesz jak to jest z nią. Jeżeli to depresja, to jeszcze
zależy na jakim podłożu, od tego też zależy leczenie.
Uważam, że rozmowa prowadząca do skrystalizowania przyczyny depresji,
zrozumienia jej, oswojenie sie z tą wiedzą jest podstawą leczenia.
Trzeba przemeblować sobie w głowie trochę, a leki tego nie spowodują,
jedynie ułatwią.
Trochę więc nieporozumieniem jest poprzestawanie na lekach i
odwiedzanie co jakiś czas psychiatry po to, by dostać nową porcję
leków. Zwłaszcza, gdy nie widac poprawy.
Sam leczysz się na depresję. Dość to trudna sytuacja, gdy przebywacie
ze sobą, jak mniemam, dużo. Czy nie powstaje trochę takie błędne koło?
Czy niechcący nie nakręcacie się wzajemnie?
Nie chcę, bron boże, sugerować, że sie nie nadajesz na jej opiekuna:)
Empatia, zrozumienia jest wam na pewno bardzo potrzebne.
Ale dobrze jest mieć w swoim otoczeniu kogoś wesołego, pełnego
optymizmu i życia.
Mam nadzieję, że nie unikacie takiego towarzystwa;)
To wszystko - moim skromnym zdaniem:)


> Mam zamiar odwiedzić psychiatrę i pogadać na jej temat. Ew. potem
> ją namówić na wizytę (będzie to b. trudne).

O! to, to...;)
To bardzo miłe, że jesteś tak jej oddany
Życzę wam obojgu powodzenia:)



pozdrawiam ---- Kreska
--
Przyznanie sie do błędu świadczy, że człowiek dziś jest mądrzejszy, niż był wczoraj.